سپندارمذ (امشاسپند): تفاوت میان نسخه‌ها

به لحاظ لغوی، در این تعبیر کلمهٔ ''اَرمَیتی'' به معنای اخلاص و فروتنی و فداکاری و بردباری مقدس می‌باشد که در [[ویده‌ها]] نیز به همین نام و در همین معانی به کار برده شده‌است. این تعبیر در [[ریگ وده]] به معنی [[زمین]] و در [[پهلوی]] به معنای فرزانه کامل آمده‌است. امّا ''سپنت''، صفت ارمیتی می‌باشد که بعدها بدان افزوده شده‌است.<ref name=autogenerated1> شناخت اساطیر ایران، اثر: جان راسل هینلز، چاپ دوم، صفحهٔ: ۱۳۵ </ref>

در فرهنگ پهلوی [[سپندرمت]] یا همان سپندارمذ، نام یکی از امشاسپندان و در عین حال نام پنجمین روز ماه و دوازدهمین ماه سال معرفی شده‌است.<ref> اساطیر ملل آسیایی، جلد اول(اساطیر پارسی و چینی)، اثر: جی.مناسک و م.سویمی، چاپ اول، صفحه: ۵۷ </ref> وی را همان [[الهه]] بسیار قدیمی [[اسفند]] دانسته‌اند و گفته‌اند که او را دو امشاسپند دیگر یعنی [[هورواتات]] ([[خرداد]]) و [[امرتات]] ([[امرداد]]) همراهی می‌کنند و این سه گروهی از امشاسپندان را می‌سازند که قرینهٔ سه امشاسپند نخستین، یعنی [[وهمن]] ([[وهومن]] یا همان [[بهمن]])، [[اشه وهیشته]] ([[اردیبهشت]]) و [[خشتره وییریه]] ([[شهریور]]) محسوب می‌شوند.<ref name=autogenerated2> اساطیر ملل آسیایی، جلد اول(اساطیر پارسی و چینی)، اثر: جی.مناسک و م.سویمی، چاپ اول، صفحه: ۹ </ref>

[[سپند آرامئیتی]] یا همان [[اسفند]] به معنی بی نقصی و سلامت کامل است. وی محافظ و پاسدار زمین و در عین حال مظهر تمکین، تقوا و عبادت می‌باشد.<ref> اساطیرname=autogenerated2 ملل آسیایی، جلد اول(اساطیر پارسی و چینی)، اثر: جی.مناسک و م.سویمی، چاپ اول، صفحه: ۹ </ref>

[[سپندرمذ]] در جهان معنوی نمودار محبت و بردباری و تواضع [[اهوره مزدا]] است و در جهان مادی فرشته ئی است که موکّل زمین است. اَرمیتی همواره زمین را خرّم و آباد و بارور می‌سازد و هر کسی که در زمین به کشت و زرع بپردازد و مزرعه‌ای را آباد کند، خشنودی او را فراهم ساخته‌است.<ref> شناختname=autogenerated1 اساطیر ایران، اثر: جان راسل هینلز، چاپ دوم، صفحهٔ: ۱۳۵ </ref>