بافت همبند در دستگاه عصبی محیطی: تفاوت میان نسخه‌ها

اپی نوریوم بافت همبندی است که [[عصب محیطی]] را احاطه می‌کند و بیرونی‌ترین لایه آن محسوب می شود.اپی نوریوم در داخل یک عصب محیطی،فاسیکول‌ها را از یکدیگر جدا می کند،ولی در خارج از لایه پری نوریوم قرار دارد.وجود این بافت در تنه عصب محیطی باعث می‌شود که عصب مربوطه از تحرک بیشتری برخودار گردد و از چسبندگی آن به بافت‌های اطراف جلوگیری می کند.در شرایط بیماری و اختلال اعصاب محیطی،اپی نوریوم ضخیم تر می‌شود و به صورت واکنشی در مقابل ضایعه و آسیب،شروع به ساختن بافت کلاژن می کند.<ref name=autogenerated1>عشایری،محمد.ص ۱۲۰</ref>

هر رشته عصبی توسط لایه ای به نام اندونوریوم احاطه می گردد.این قسمت یک لایه نازکی از بافت همبندی است.تنها رگ هایی را که داخل اندونوریوم می توان یافت،مویرگ‌ها هستند و در داخل فاسیکول‌ها از لنف برها اثری دیده نمی شود<ref>عشایری،محمد.ص name=autogenerated1 ۱۲۰</ref>.اندونوریوم،لوله ای است که اجزای یک رشته عصبی مانند آکسون،غلاف میلین و سلول‌های شوان را در خود جای می دهد و بدین ترتیب،رشته‌های عصبی داخل یک [[دسته عصبی|فاسیکول]] را از یکدیگر جدا می کند.