ابوعبدالله '''محمّد''' بن صالح بن محمّد بن سلیمان بن عبدالرحمن العثیمین تمیمی نجدی معروف به محمّد صالح ابن عثیمین در چهاردهم ژوئن سال ۱۹۲۵ میلادی، برابر با بیست و هفت رمضان سال ۱۳۴۷ هجری قمری در شهر [[عنیزه]] واقع در ایالت [[قصیم]] در پادشاهی [[عربستان سعودی]] متولّد شد. او از [[محمّد بن عبدالعزیز]] عقاید [[وهابیت]] و [[فقه]] و [[نحو]] [[عربی]] را آموخت.
در نزد [[عبدالرحمن بن ناصر السعدی]] [[تفسیر]] و [[اصول]] و [[فرائض]] تحصیل کرد.[[عبدالرحمن بن علی بن عودان]]، [[محمّد امین شنقطی]]، [[عبدالعزیز بن ناصر رشید]]، [[عبدالرحمن افریقی]] از مدرّسان وی در [[بلاغت]] و [[ادبیات عرب]] بودند. در سال ۱۳۳۰ هجری، به [[ریاض]] رفت و در نزد[[عبدالعزیز بن باز]] تحصیل [[فرائض]] و [[احکام]] کرد. در ۱۳۷۰ هجری، در دانشگاه اسلامی عنیزه شروع به تدریس کرد. در سال ۱۳۷۶ هجری، پس از وقت [[عبدالرحمن سعدی]]، به عنوان امام و خطیب جمعه مسجد جامع [[عنیزه]] منصوب شد. پس از مدتی ابن عثیمین به عنوان خطیب [[مسجد الحرام]] در [[مکّه]] منصوب شد. او در سال‌های ۱۳۸۴و ۱۳۸۵ هجری به ایراد سخنرانی در دانشگاه [[امّ القری]] [[مکّه]] در مسائل فقهی، عقیدتی، حدیث و [[تفسیر]] پرداخت و شرح آثار [[ابن تیمیه]] و [[ابن القیّم]] را آغاز کرد. سپس به عنوان رییس دانشگاه شریعت امام [[محمّد بن سعود]] در [[قصیم]] برگزیده شد. او همچنین در مجلس [[شریعت]] و [[اصول]] دانشگاه [[قصیم]] و [[هیئت علمای کبار عربستان]] عضویت داشت. او که در هشتم فوریه ۱۹۹۴ از سوی ملک فیصل نشان خدمت به اسلام هدیه گرفت، از پیروان [[محمد بن عبدالوهاب]] و دعوت [[سلفیه]] در [[توحید]] است. او در روز چهارشنبه پانزدهم شوال ۱۴۲۱ هجری قمری برابر با دهم ژانویه ۲۰۰۱ در سن هفتاد و چهارسالگی در گذشت. او در مکّه دفن شد و عبدالعزیز [[بن عبدالله بن باز]] بر جنازهٔ وی نماز گزارد.
