تخارها: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Luckas-bot (بحث | مشارکتها) جز ربات افزودن: hr:Toharci |
جز ربات: تصحیح جایگذاری کاما، شمارگان هزارگان |
||
خط ۵:
== پیشینه ==
در میانههای سدهٔ دوم پیش از میلاد تخارها بر اثر تهاجمات [[هونها]] ناگزیر به نواحی غربیتر کوچ کردند. منابع چینی در شرح این رویداد از دو قوم [[یوئهچی]] و [[ووسون]] نام بردهاند که از برابر هونها گریخته، و به نواحی [[فرغانه]] راندهاند و اندکی پس از ۱۶۰ ق.م. از [[سیحون]] (سیردریا) گذشتند و به قلمرو [[دولت یونانی باختر|دولت یونانیِ باختر]] سرازیر شدند.<ref>بیوار (A. D. H. Bivar)، تاریخ سرزمینهای خاوری ایران (The History of Eastern Iran)، ص. ۱۲۲</ref><ref>[[ریچارد نلسون فرای]] (Richard Nelson Frye)، ویراستار: [[احسان یارشاطر]]، تاریخ ایران کمبریج (The Cambridge History of Iran)، جلد سوم، لندن
با انقراض کوشانیان به دست [[شاپور اول]] ساسانی (۲۴۰-۲۷۰ میلادی) قلمرو آنان و از آن میان تخارستان بر قلمرو [[ساسانیان]] افزوده شد.<ref>گیرشمن (R. Ghirshman)، ایران (Iran)، لندن، ۱۹۶۱، ص. ۲۹۲</ref> بنابر سنگنوشتهٔ شاپور اول ساسانی در [[کعبه زرتشت|کعبهٔ زرتشت]]، او حکومت تخارستان را به پسرش [[نرسی]] سپرد و پس از آن، این سرزمین را استانداران ساسانی ملقب به «کوشانشاه» اداره میکردند<ref>بیوار (A. D. H. Bivar)، تاریخ سرزمینهای خاوری ایران (The History of Eastern Iran)، ص. ۲۰۹</ref>، تا آنکه در ۳۶۰ م. با تهاجمات گروهی از هونها موسوم به [[هونهای کیداری]] به نواحی شرقی شاهنشاهی ساسانیان، حکومت ایرانی کوشانشاهان برافتاد و این سرزمین به تصرف آنها درآمد.<ref>همو، ص. ۲۱۲</ref> اما دیری نپایید که در اواخر سدهٔ چهارم میلادی موج تازهای از مهاجمان هون، معروف به [[هپتالی]] از جیحون گذشتند و [[کیداریها]] را به نواحی جنوبیتر راندند و نخستین پادشاهی هپتالی را در تخارستان بنیاد نهادند که از تخارستان تا [[مرو]] را شامل میشد.<ref>همانجا</ref> تخارستان در دست هپتالیان باقی بود، تا آنکه در حدود سال ۵۵۸ م. [[خسرو یکم|خسرو اول انوشیروان]] با یاری ترکان غربی آنجا را تصرف کرد و هپتالیان را به اطاعت درآورد. اما چیرگی ساسانیان بر تخارستان چندان نپایید، زیرا با گذر ترکان غربی از جیحون و استقرار در نواحی جنوبی آن، تخارستان به دست آنان افتاد.<ref>[[تاریخ طبری]]، ظهیرالدین نیشابوری، سلجوقنامه، تهران ۱۳۳۲ ش، 7 2/100</ref>
|