کلاوس شولتز: تفاوت میان نسخه‌ها

در این دهه او از سازهای [[آنالوگ]] دور شد و به ساز های [[دیجیتال]] روی آورد و کمتر از دهه قبل به تجربه گرایی پرداخت. گرچه نشانه های این تغییرات در آلبوم "این را حفر کن" {{نشانه|۲۳}} که در سال ۱۹۸۰ منتشر شد به چشم میخورد، اما با انتشار آلبوم "ترنسفر" بود که در آهنگسازی او فراگیر شد. این آلبوم متکی بر تکنیک [[سیکوانسینگ]] {{نشانه|۲۴}} بود که نتیجه آن اوج گرفتنهای متناوب و پایان ناپذیر است. این سبک جدید در آلبوم "آودنتیتی" {{نشانه|۲۵}} به شکل متعالی خود شنیده میشود (بخصوص در دو آهنگ اول آلبوم). این روند در سال ۱۹۸۴ با آلبوم "بیم"{{نشانه|۲۶}} که برای موسیقی متن فیلمی به همین نام، به کارگردانی [[جرالد کارگل]] {{نشانه|۲۷}} ساخته شد، ادامه یافت. در این آلبوم شولتز از صداهای خشن دوری ورزید و بر پایه [[سیکوانسرسیکونسر]] {{نشانه|۲۸۷}}، صداهایی بیشتر شبیه صداهای آلی سالهای اولیه فعالیت خود، تولید کرد.