ساسان سپنتا: تفاوت میان نسخه‌ها

وی نواختن [[ویلن]] را نزد [[آرمیک گورگین]] (تحصیل کرده موسیقی در روسیه) آغاز کرد و سپس نزد [[علینقی وزیری]]، [[روح الله خالقی]]، [[ابوالحسن صبا]] و [[محمود تاج بخش]] ادامه داد. </br> سپنتا در سال [[۱۳۳۸]] آثار صوتی نفیس استادان موسیقی عصر ناصرالدین شاه را که بر استوانه‌های مومی دستگاه [[فنوگراف]] (حافظ‌الاصوات) ضبط شده بود و مدتی بیش از شصت سال به علت عدم راه کارهای فنی متروک و بلااستفاده مانده بود کشف و با ساختن و ابداع ادوات دست ساز و تمهیدات فنی بازیابی صوتی نمود و تحلیل و توصیف سبک و ویژگیهای هنری آثار بازیابی شده را در برنامه‌های رادیو تلویزیونی، تلویزیون ملی ایران (سالهای پیرامون ۱۳۵۰) عرضه کرد. تاکنون در حدود یکصد و بیست مقاله تخصصی در رشته‌های ادبیات، زبانشناسی و موسیقی در نشریات [[علمی-پژوهشی]] از او به چاپ رسیده‌است. از جمله کتابهای چاپ شده از وی می‌توان به تاریخ تحول ضبط موسیقی در ایران، چشم انداز موسیقی ایران و [[آواشناسی]] فیزیکی زبان فارسی اشاره کرد.