'''آقا غلامحسین''' نوارنده [[تار]] دوره [[قاجار]] بود. او از استادان [[آقا حسینقلی فراهانی]] بود.
'''آقا غلامحسین''' نوارنده [[تار]] دوره [[قاجار]] بود. او از استادان [[آقا حسینقلی فراهانی]] بود.او فرزند محمدرضا و برادرزاده ی آقا علی اکبراست که شاگرد عموی خود بوده و پس از وی هنرمندی بزرگ به شمار می آمده و در دربار ناصری طرف توجه و علاقه ی مخصوص شاه گردیده است.دوستعلی معیری در یادداشتهای خود می نگارد:"یکی از نوازندگان آقا غلامحسین تارزن که در فن خود از اساتید دهر....و از دست پروردگان آقا علی اکبر معروف بود."آنچه به نظر میرسد بعد از آقا علی اکبر دو تن از نوازندگان در دربار ناصرالدین شاه دارای مقام مهمی بوده و موسیقی دانهای دیگر آنها را به استادی قبول داشته اند:یکی محمد صادق خان است و دیگری آقا غلامحسین که پس از آقا علی اکبر زبردست ترین نوازنده ی تار بوده است چنانکه میگویند بقدری مضرابش تند و ریز او سریع متوالی بوده که از دور صدای آرشه ی کمانچه میداده است.از آقا حسینقلی منقول است که که وقتی از هنرش تحسین میکردند گفته است اگر تار زدن غلامحسین را شنیده بودید بخوبی درمیافتید که من در مقابل او ذره ایی بیش نیستم.هرچند این بیان حاکی از نگاهداری احترام مقام استادی می باشد ولی به هر حال به خوبی میرساند که آقا غلامحسین نوازنده ی بزرگی بوده است.آقا غلامحسین شاگردان خوبی تربیت کرده که علاوه بر میرزا عبدالله و آقا حسینقلی که عموزاده های او بوده و هر دو مقام استادی یافته اند سه تن دیگر هم نوازنده ی خوبی بوده اند:1-نعمت الله خان اتابکی 2-یوسف خان صفائی3-محمد علی خان مستوفی
این استاد سه پسر داشته است:میرزا حسن که از تعلیمات پدر برخوردار شد و در نواختن تار و سه تار نیز مهارت یافت چنانکه در سلک نوازندگان در بار هم آمد ولی در جوانی درگذشت.فرزندان دیگر آقا علی اکبر استادان مشهوری هستند که تاکنون یکی دو جا نام آنها بمناسبت بمیان آمده است.چون آقا علی اکبر عمر زیاد نکرده بود و این دو پسر کوچک نتوانسته اند از معلومات پدر خویش استفاده نمایند موسیقی را از پسر عموی خود آقا غلامحسین فرا گرفته اند.معروفست که آقا غلامحسین توجهی به تعلیمات موسیقی عمو زاده های خود نداشته و مانند اغلب هنرمندان آن زمان مردی حسود بوده و میل نداشته است هنر خود را به دیگران حتی عموزاده هایش هم بیامورد.ردیف دستگاههای موسیقی امروز ما درحقیقت روایت آقا علی اکبر است و اگر حسن تصادفی نشده بود و آقا غلامحسین معلومات خود را به عمو زاده ها نمی آموخت ضرر بزرگی به موسیقی ما وارد شده بود.حسن تصادف این بود چون میرزا عبدالله و میرزا حسینقلی طفل بودند و سرپرست نداشتند آقا غلامحسین پس از فوت آقا علی اکبر زوجه ی او را به عقد ازدواج خود درآورد و نسبت به این بچه ها سمت پدری نیز پیدا کرد.فرزندان آقا علی اکبر که علاقه ی فراوانی به فرا گرفتن فن موسیقی داشتند چنانکه در موقعی که پسرعمویشان ساز میزد از پشت در گوش میکردند و نوارها را ضبط میکردند و به ذهن میسپاردند و مادر آنها که این عشق فوق العاده ی پسرها را حس کرد از آقا غلامحسین خواهش کرد که آنها را از این هنر بی بهره نگذارد.او نیز قبول کرد و تعلیمات موسیقی آنها را به عهده گرفت.این دو برادر بعدها جانشین پدر و پسرعموی خود شدند و نگذاردند که شهرت موسیقی این خانواده یا به عبارت دیگر خاندان آقا علی اکبر را که خاندان هنر مینامند از بین برود.در حقیقت این دو برادرند که آهنگهای گذشته را حفظ کرده و با زحمات زیاد آنرا تکمیل نموده اندو به دست ما سپرده اند و اینکه سالهاست خود از بین رفته اند هنوز داستانشان بر سر زبانها می باشد.
