[[سنگ‌نبشته میتانی|سنگ‌نبشتهٔ میتانی،میتانی]]، بازمانده از سدهٔ چهاردهم پیش از میلاد، باستانی‌ترین سند مکتوب زبان‌های هند و ایرانی است و از لحاظ [[زبان‌شناسی]] تاریخی و نیز از لحاظ تاریخ مهاجرت تیره‌های آریایی به [[آسیای میانه]] و ایران و هند اهمیت بیش از اندازه دارد. سنگ‌نبشتهٔ معروف میتانی که در زمان نگارش آن به سال ۱۳۱۷ پیش از میلاد می‌رسد، مربوط به پیمان‌نامه‌ای است که میان شاه [[میتانی]] و شاه [[هیتی]] بسته‌شده و در آن [[بغ]]ان آریایی چون گواهان نیایش شده‌اند. ایزدانی که در این سنگ‌نبشته از آنان یاد شده، عبارتند از [[ایندرا]]، [[وارونا]]، [[مهر]] و [[ناسیته]] و معلوم می‌دارد که شاهزادگان و آزادگان میتانی با این که زبان و برخی از رسم‌های [[بابل]]ی را پذیرفته بودند هم‌چنان ایزدان آریایی نیاکان خود را نیایش می‌کردند.<ref>دین ایرانی، ص ۱۳۹</ref>
