شرطی‌شدن کلاسیک: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
{{در دست ویرایش ۲|ماه=سپتامبر|روز=۱۹|سال=۲۰۱۱|چند = ۲}}{{Nobots}}
'''شرطی‌شدن کلاسیک'''(نام‌های دیگر:'''شرطی‌شدن واکنشی'''، '''شرطی‌شدن نوع I''')یک نوع '''[[یادگیری]] همخوان یا تداعی''' است. در شرطی‌شدن کلاسیک جانور یاد می‌گیرد که بین یک محرک بی‌اثر، با یک پاداش یا تنبیه ارتباط برقرار کند.
[[پرونده:One of Pavlov's dogs.jpg|left|thumb|270px|برای اندازه‌گیری مقدار بزاق ترشح شده، فیستولی به مجرای بزاق سگ متصل شده و از طریق گونهٔ حیوان به خارج راه داده شده بود. تصویر از مدل نمایش داده شده در موزهٔ پاولف برداشته شده است.]]
اصطلاح شرطی‌شدن کلاسیک نخستین‌بار توسط [[ایوان پاولف]]، [[فیزیولوژی|فیزیولوژیست]] [[روسیه|روسی]]، پیشنهاد شد. مشاهده ابتدایی‌ای که پاولف را به سمت این نظریه سوق داد، این بود که [[بزاق]] دهان سگ‌ها صرفا با دیدن کسی که قبلا چندبار به آنها غذا داده‌است، ترشح می‌شود؛ حتی اگر شخص اکنون غذایی به همراه نداشته باشد.
خط ۲۳:
* '''شرطی‌شدن ردی'''(Trace):ارائهٔ محرک شرطی چند ثانیه پیش از محرک غیر شرطی؛ و قبل از ارائهٔ محرک غیرشرطی، محرک شرطی حذف می‌شود.
تکرار محرک شرطی بدون ارائهٔ محرک غیرشرطی، منجر به حذف پاسخ شرطی خواهد شد که این مسیر، '''خاموشی'''(E) نام گرفته‌است.
در هر دو مسیر فراگیری و خاموشی، در آغاز تغییرات سریع‌تر اتفاق افتاده و به تدریج سرعت تغییرات کاهش می‌یابد.
| |||