'''اکسپرسیونیسم آلمان''' (به انگلیسی: German Expressionism) جنبشی در هنر و [[سینمای آلمان]] بود که تقریباً از اوایل دهة ده آغاز شد. این جنبش در سینما با فیلم [[دانشجوی پراگ]] (۱۹۱۲) ساخته استلان ریه و پل وگه‌نر آغاز شد. هرچند فیلم کابینهمطب [[دکتر کالیگاری]] (۱۹۲۰) فیلم اکسپرسیونیستی معروف‌تری است. در فیلم‌های اکسپرسیونیستی شاهد استفاده از فضاهایی بسیار پر[[کنتراست]] و تاریک، سایه‌های سیاه و بلند، خطوط تیز، فضاهای [[ابستره]] و بازیگری اغراق آمیز هستیم. این فیلم‌ها نگاه بسیار سیاه و تلخی نسبت به جامعه داشته‌اند. در اصل، آلمان دهه بیست، کشوری سرشار از مشکلات اقتصادی و اجتماعی بود و شکست در [[جنگ جهانی اول]] روحیه ملت آلمان را تضعیف کرده بود و مردم این کشور را تحت یک تحقیر مداوم قرار داده بود. انعکاس افسردگی جمعی و فضای تاریک حاکم بر آلمان را در فیلم‌های اکسپرسیونیستی می‌بینیم. در فیلم‌های اکسپرسیونیستی، انسان موجودی متزلزل است که در دنیایی کابوس‌گونه زندگی می‌کند. در طی سال‌های تکامل سینمای اکسپرسیونیسم. شاخه‌های دیگری از این سینما همانند [[کامراشپیل]] و [[اکسپرسیونیسم خیابانی]] نیز به‌وجود آمدند. برخلاف [[اکسپرسیونیسم]] اولیه که مبتنی بر [[نقاشی]] و [[گرافیک]] پس‌زمینه بود این جنبش‌ها بیشتر فضاهای تاریک واقعی‌تری را با نورپردازی پرکنتراست پدید آورند. <ref>کمالی‌نیا، صص ۴۹−۶۱</ref> <ref>کوک، صص ۱۴۱−۱۶۵</ref>
