کیچ: تفاوت میان نسخه‌ها

«او می‌خواست زمین عالم ملکوت باشد / پس از گمراهی بازگشت به سوی او» و می‌گوید:

 

 

کیچ با عجین شدن با لحظه‌های زندگی ما، روی حقایق زشت را می‌پوشاند. زشتی مرگ، زشتی حقارت و زشتی ضعف بشری را. «کیچ» پرده‌ای است تا ما بدان وسیله هرچیزی را که با مزاق عاطفی مان سازگار نیست بپوشانیم. تصور کنید زنی سالها با شوهر خود ناسازگاری دارد اما از او جدا نمی‌شود در حالی که آرزوی آن را دارد. اما به ضعف زن بودن خود ایمان دارد و علیه آنچه حقش نیست نمی‌تواند بشورد. او برای پنهان کردن این ضعف از «کیچ» استفاده می‌کند، از این جمله: «من به خاطر بچه‌هایم حاضرم با این مرد زندگی کنم» این جملهٔ تأثیر برانگیز «کیچ» است چرا که قطعاً این زن در نهان خود آرزو می‌کند که بچه‌ای وجود نداشت تا او به خاطرش آنگونه که نمی‌خواهد زندگی نکند. از این نمونه‌ها در زندگی روزمره ما فراوان به چشم می‌خورد. فقط کافیست پرده را برداریم و کمی با خودمان روراست باشیم.

«هیچ کس بهتر از سیاستمداران به این موضوع پی نبرده‌است. به مجرد آنکه سر و کلهٔ یک عکاس در نزدیکی آنها پیدا شود، به شتاب به سوی اولین کودکی که دم دستشان است می‌روند، او را در آغوش می‌گیرند و می‌بوسند. برای تمام سیاستمداران، برای تمام احزاب و برای تمام دار و دسته‌های سیاسی «کیچ» کمال مطلوب ادراک زیبایی است.

 

 

و در جایی دیگر می‌نویسد:

«نهضت‌های سیاسی بر اساس رفتار و کردار عقلایی پی ریزی نمی‌شود، بلکه بر تصورات، کلمات و الگوها متکی است، که مجموعاً فلان یا بهمان «کیچ سیاسی» را بوجود می‌آورد. اندیشهٔ راه پیمایی بزرگ، آنگونه «کیچ سیاسی» است که افراد چپ را - متعلق به هر دوره و زمان و از هر فرقه‌ای که باشند- متحد می­کند. راه پیمایی بزرگ، یک رهروی غرورآفرین به پیش است: رفتن به سوی دوستی، برادری، مساوات، عدالت و خوشبختی و به رغم موانع و مشکلات، باز هم دورتر رفتن، چراکه این موانع و مشکلات است که یک راه رفتن معمولی را به یک راه پیمایی بزرگ مبدل می‌کند.

 

 

و باز می‌نویسد:

 

 

حال بیاندیشیم که سیاست کشور ما تا چه حد گرفتار «کیچ» است و چگونه برخی از سیاستمداران ما از این پدیده استفاده می‌کنند برای تحکیم قدرت خویش. تصور کنید عکسی ازمسوولی را که در حال بوسیدن دست پیرمردی نحیف و کلاه به سر و لبخند بر لب است! این تصویر «کیچ» است. تصور کنید فیلمی از مدیری بلندپایه که با شلوار ورزشی در باغچهٔ خانهٔ خویش گل می‌کارد! این صحنهٔ تأثیرگذار، «کیچ» است. و یا وقتی پس از سرکوب قاطعانهٔ!! گروهی معترض و کشته شدن شهرو ندان در خیابان­های یک شهر، سخن از حماسه‌ای مردمی است، این واژهٔ حماسـه، کیـچ است و وقتی گفته می‌شود: «اصلاً این انتخابات، پیروز و شکست خورده ندارد، پیروز میدان همین ۴۰ میلیون نفرند، همین شما مردم پیروزین که به نظام انقلاب اسلامی رأی داده‌اید» این استعارهٔ زیبا کیچ است؛ یک دروغ زیبا برای پوشاندن زشتی بی عدالتی؛ همانگونه که بسیاری از بزرگترین سیاستمداران تاریخ از این پدیده استفاده می‌کرده و پس از شکست‌های پی در پی به مردم و ارتشش می‌گفت: «پیروز واقعی میدان مائیم!».

== منابع ==

* {{یادکرد کتاب | نام خانوادگی =کوندرا | نام =میلان | پیوند نویسنده =میلان کوندرا | عنوان =[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/696412 هنر رمان] | ترجمه =پرویز همایون‌پور| سال =۱۳۸۶ | ناشر =نشر قطره | مکان =تهران | شابک =۹۷۸-۹۶۴-۳۴۱-۲۱۸-۰}}