هرمز میلانیان: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۲:
==زندگی==
پدر هرمز، ناخدا [[حسن میلانیان]]، فرمانده ناو «پلنگ» بود که در جمله متفقین به ایران (روسها از شمال و انگلیسی‌ها از جنوب) هنگام دفاع از آبادان زخمی شد و پس از انتقال به تهران در سن ۳۸ سالگی درگذشت.
هرمز میلانیان تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران در دبیرستانهای [[دبیرستان شرف|شرف]] و [[دارالفنون]] سپری نمود. علاقه‌ای که به ادبیات به ویژه ادبیات فارسی داشت موجب گردید که پس از دریافت دیپلم متوسطه در رشته ادبی و موفقیت در امتحان ورودی دانشکده ادبیات تهران به سال ۱۳۳۴، در رشته ادبیات فارسی ادامه تحصیل دهد. در سال ۱۳۳۷ پس از اخذ درجه لیسانس در رشته ادبیات فارسی، علاقه‌ای که به آموختن زبانهای بیگانه داشت، وی را مصمم کرد که به تحصیل در رشته «زبان‌شناسی» بپردازد با این که تصویر چندان روشنی از این دانش کما بیش نوین نداشت. در شهریور ماه ۱۳۳۹ (۱۹۶۰) شرایط ادامه تحصل در این رشته برای او پیش آمد و به پاریس رفت و از دانشگاه سوربن دکترا گرفت.
هرمز میلانیان، پس از مراجعت از فرانسه به ایران در سال ۱۳۴۴، در «[[بنیاد فرهنگ ایران]]»، مسئولیت پژوهش در زمینه تاریخ زبان فارسی را زیر نظر [[پرویز خانلری]] بر عهده گرفت. در نیمه دوم سال تحصیلی ۴۵-۱۳۴۴ پس از موفقیت در امتحان استادیاری به عنوان استادیار زبان شناسی در گروه «زبان شناسی همگانی و زبان های باستانی» [[دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران]] به استخدام رسمی در آمد. در شهریور ماه ۱۳۴۹ به عنوان استادیار مهمان، به مدت یک سال تحصیلی به [[دانشگاه ایلینوی در اوربانا]] برای تدریس زبان فارسی اعزام شد.
پس از مراجعت به ایران در سال ۱۳۵۰، بار دیگر به تدریس در [[دانشگاه تهران]] ادامه داد و چند سال بعد به رتبه دانشیاری ارتقا یافت. در طول سال‌های ۵۰ شمسی با «فرهنگستان زبان ایران» نیز همکاری داشت و در جلساتی از کمیسیون واژه‌گزینی آن شرکت داشت. دکتر میلانیان قبل از پیروزی انقلاب به مدت یک سال و نیم به عنوان مدیر گروه زبان‌شناسی و زبانهای باستانی دانشگاه تهران انتخاب شد.
هرمز میلانیان سرپرستی پژوهش‌هایی را در زمینه دستور، تلفظ و املای فارسی بر اساس آزمون پاسخگویان فارسی زبان برخوردار از تحصیلات لااقل دبیرستانی را برعهده داشت. همچنین وی در چندین کنگره و همایش تحقیقات ایرانی و نیز زبان‌شناسی عمومی در ایران و خارج از کشور شرکت کرده است. میلانیان شش ماه پس از انقلاب باری استفاده از فرصت مطالعاتی که پرونده دانشگاهی آن از مدتها پیش آماده شد، عازم فرانسه گردید و کمی بعد از سوی دانشگاه سوربن به عنوان استاد مهمان برای تدریس زبان، ادبیات و زبان‌شناسی فارسی در آن دانشگاه دعوت شد. این دوره فعالیت از سال ۱۹۷۹ تا سال ۱۹۸۵ بمدت شش سال به طول انجامید و از سال دوم سرپرستی بخش فارسی آن دانشگاه به ایشان واگذار گردید.
میلانیان در شهریور ماه ۱۳۷۸ (۱۹۹۶) پس از ۱۷ سال به ایران بازگشت که در آن زمان، به علت ترک خدمت از [[دانشگاه تهران]] اخراج شده بود. از آن زمان به تالیف، ترجمه و تحقیق در زمینه زبان‌شناسی عمومی و فارسی پرداخت و در این زمینه با «[[موسسه فرهنگی شهید رواقی]]»، [[انتشارات هرمس]] و نیز [[انتشارات فرهنگ معاصر]] همکاری داشت. او عضو انجمن زبان شناسی پاریس و انجمن جهانی زبان شناسی نقشگراست. او هم‌اکنون در یکی از بیمارستان‌های مخصوص بیماران آلزایمری در فرانسه بستری‌ست.
== آثار ==
| |||