عبدالله یکم: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز r2.7.1) (ربات اصلاح: sk:Abd Alláh I. |
جز |
||
خط ۳۵:
'''عبدالله بن الحسین''' معروف به '''عبدالله اول''' (زاده ۱۸۸۲ میلادی در [[مکه]] - درگذشته ۲۰ ژوئیه ۱۹۵۱ در [[اورشلیم]]) دولتمرد [[عرب]] و نخستین فرمانروای [[اردن|اردن هاشمی]] (در بین سالهای ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۱) بود.
او دومین فرزند [[شریف حسین]] فرمانروای [[حجاز]] و تحصیلکرده شهر [[استانبول]] (که آنهنگام جزوی از [[امپراتوری عثمانی]] محسوب میشد) بود. در اوایل سال ۱۹۱۴ وی به جنبش ناسیونالیستهای عرب که خواهان استقلال نواحی عربنشین امپراتوری عثمانی بودند، پیوست و نقش مهمی در مذاکرات مخفی [[بریتانیا|بریتانیاییها]] در [[مصر]] با پدرش و در نتیجه اعلان طغیان اعراب علیه عثمانیان (۱۰ ژوئن ۱۹۱۶) ایفا کرد. به سال ۱۹۲۰ کنگره عراق وی را شاه مشروط آن کشور اعلام داشت، لیکن عبدالله بن حسین، آنرا نپذیرفت و مقام پادشاهی عراق به برادر او [[فیصل اول]] سپرده شد. عبدالله، امارت [[فرا-اردن|فرا-اُردن]] (Transjordan) را اشغال نمود و تهدید کرد که به [[سوریه]] لشکر خواهد کشید. او برای جدا شدن فرا-اردن از [[قیمومیت بریتانیا بر فلسطین|قیمومیت بریتانیا در فلسطین]] با انگلیسیها وارد مذاکره شد.
عبدالله که آرزوی تشکیل پادشاهی متحد عربی که در برگیرنده سرزمینهای سوریه، عراق و فرا-اردن باشد را در سر داشت در [[جنگ جهانی دوم]] به طور موثری جانب بریتانیا را گرفت و ارتش او معروف به [[لژیون عرب]]، که کاراترین نیروی نظامی در دنیای اعراب به شمار میرفت، در اشغال سوریه و عراق توسط بریتانیا (۱۹۴۱) به یاری انگلیسیها شتافت. فرا-اردن به سال ۱۹۴۶ به استقلال دست یافت و عبدالله بن الحسین در ۲۵ ماه مه همان سال به عنوان سلطان آن، در شهر [[امان|اَمان]] تاجگذاری کرد. در جنگ با اسرائیل در سال ۱۹۴۸ ارتش او نواحی غرب رودخانه اردن در فلسطین را (که به [[کرانه باختری]] مشهور شد) فتح کرده و [[اورشلیم]] شرقی، از جمله بیشتر ناحیه قدیمی این شهر را گرفتند. دو سال پس از آن، او کرانه باختری را ضمیمه قلمرو پادشاهی خود ساخت و نام آنرا به [[اردن]] تغییر داد. این الحاق، خشم متحدان عرب پیشین او، سوریه، مصر و نیز [[عربستان سعودی]] را که خواهان تشکیل دولت مستقل فلسطینی در آن نواحی بودند، برانگیخت. محبوبیت عبدالله در کشور خود بسیار کاهش یافت و او توسط یک ناسیونالیست فلسطینی به قتل رسید. جانشینی فرزند او [[طلال ابن عبدالله|طلال]] که از روانپریشی شدید رنج میبرد، بسیار کوتاه بود و جانشینی فرزند دوم او [[نایف بن عبدالله|نایف]] پذیرفته نشد. سرانجام تاج و تخت پادشاهی نصیب فرزند طلال، [[ملک حسین|حسین]] شد.
|