زبان فارسی میانه: تفاوت میان نسخه‌ها

فارسی میانه همواره از دیدگاه دستوری و واژگانی با گویش‌های محلی نواحی فارس نزدیکی داشته‌است.<ref>اشمیت، رودیگر، راهنمای زبان‌های ایرانی، جلد دوم: زبان‌های ایرانی نو، ترجمه فارسی زیر نظر حسن رضایی باغ‌بیدی، تهران: انتشارات ققنوس، ص۴۳۷.</ref>

 

زبان پارسی میانه را در متون کهن پارسی نو ''پهلوی'' خوانده‌اند. این نام‌گذاری چندان دقیق نیست. کلمهٔ ''پهلوی'' به معنی منتسب به ''پهلو'' است که خود صورتی از واژهٔ ''[[پارت]]'' است. از میان زبان‌های ایرانی میانه که در [[ایران]] رواجی کمابیش می‌داشته‌اند پس از پارسی میانه (که نزد خود گویشوران آن زبان پارسی خوانده می‌شد) زبان پهلوانی که آن را گاه پهلوی اشکانی می‌خوانند شهرت بیشتری می‌داشته‌است. یعنی در زمان ساسانیان زبان ''پارسیگ'' (=پارسی میانه) در تقابل با ''پهلوانیگ/پهلویگ'' (=زبان پارتی) مطرح بود. با رواج پارسی نو (پارسی دری) ''پارسی'' برای اشاره به پارسی دری به کار می‌رفت، بنابراین برای تمییز دادن پارسی میانه از پارسی نو ''پهلوی'' را بر زبان پارسی میانه اطلاق کردند. از آنجا که پهلوی اشکانی در آن زمان زبانی مرده محسوب می‌شد این نام‌گذاری مشکلی ایجاد نمی‌کرد.<ref>آموزگار، تفضلی، ''زبان پهلوی، ادبیات و دستور آن'' ۱۴</ref>