'''ییلاق.''' [یَ یّی° / یِ یّی°] (ترکی، اِ مرکب) از یی [= یای] به معنی تابستان و لاق که پسوند مکان است، به معنی جایی که در تابستان سکنی گزینند. سردسیر. مقابل قشلاق، گرمسیر. جای تابستانی. تابستانگاه. مصیف: تقییظ; ییلاق رفتن. تصیف ، اصطیاف; ییلاق کردن . (یادداشت مولف [دهخدا]). جای سرد و هوادار که به فصل تابستان در آن باشند. مقابل قشلاق که جای باش فصل زمستان است. (آنندراج ). جای باش تابستان یعنی جای سرد و خوش هوایی که در مدت تابستان در آن توقف کنند. (ناظم الاطباء). چراگاه. میدان. (آنندراج ).<ref> لغت‌نامه‌ی دهخدا. مؤسسه‌ی انتشارات و چاپ دانشگاه تهران. </ref>
'''ییلاق''' (یِ) [تر.] (اِ.) 1 - کوهپایه، جای سردسیر. 2 - اقامتگاه تابستانی، جای خوش آب و هوا. <ref> معین، محمد. فرهنگ فارسی معین. موسسه‌ی انتشارات امیرکبیر. </ref>
