جالوت: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۲:
 
 
جُلیات (جالوت ) از میان جماعت فلسطینیان پیش آمد و شروع به رجزخوانی و مبارزطلبی کرد. وی این کار را، که موجب هراس اسرائیلیان شده بود، صبح و شام تا چهل روز انجام داد. شاؤل (طالوت * )، فرمانده سپاه اسرائیلیان، وعده کرده بود که به قاتل او مال فراوان دهد و دخترش را به همسری وی در آوَرد. [[داوودِداوود]] جوان وقتی ندای مبارزطلبی جلیات را شنید، پس از متقاعد کردن شاؤل، آمادة جنگ تن به تن با او شد. جلیات چون داوود را دید که بدون شمشیر و تنها با چوب و سنگ به جنگ او آمده است، وی را تحقیر و تهدید کرد و در مقابل، داوود نیز او را تهدید کرد و گفت که او را خواهد کشت تا همگان بدانند خدایی هست . سپس داوود با فلاخن سنگی به پیشانی جلیات زد و او را از پای در آورد. آنگاه بر سر جنازة او آمد و با شمشیرِ خودِ او سر از تنش جدا کرد و این پیروزی موجب شکست کامل فلسطینیان و فرار آنان شد (برای تفصیل ماجرا رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی ، ۱۷: ۴ـ۵۳). سر جالوت به [[اورشلیم]] برده شد (همان ، ۱۷: ۵۴) و شمشیر او در معبدی در شهر نوب ماند تا اینکه به داوود برگردانده شد (همان ، ۲۱: ۹، ۲۲:۱۰).
 
جالوت متولد و اهل شهر جَتّ (واقع در جنوب شرقی غزّه ) بوده و در تورات با عنوان جلیات جَتّی از او یاد شده است ( رجوع کنید بهکتاب دوم سموئیل نبی ، ۲۱: ۱۹ـ۲۲؛ کتاب اول تواریخ ایام ، ۲۰: ۵، ۸)، اگرچه احتمال داده شده که وی فلسطینی الاصل نبوده و به عنوان سرباز در خدمت سپاه فلسطینیان می جنگیده است ( رجوع کنید به > دانشنامة معیار کتاب مقدّس <، ذیل "Goliath" ). همچنین ویژگیهای جسمانی خارق العاده ای برای او ذکر شده از جمله اینکه قدی به بلندی سه متر داشته و در نبرد با بنی اسرائیل مجهز به ادوات جنگی بسیار سنگینی بوده است ( رجوع کنید به کتاب اول سموئیل نبی ، 17: 4ـ7). آنچه در عهد قدیم آمده مبنی بر اینکه اَلحانان، نه داوود، جالوت را کشت (کتاب دوم سموئیل نبی ، 21:19)، ظاهراً اشتباه نسخه نویسان تورات است، زیرا در جای دیگر (کتاب اول تواریخ ایام ، 20:5) اَلحانان قاتل برادر جالوت، نه جالوت، معرفی شده است (برای تفصیل بیشتر در بارة رفع این تناقض رجوع کنید بهد. جودائیکا، ذیل "Goliath" ؛ > دانشنامة معیار کتاب مقدّس <، همانجا). رویارویی جالوت و داوود در شعر و هنر مغرب زمین به ویژه آثار مجسمه سازی و نقاشی مورد توجه بوده است ( رجوع کنید به د. جودائیکا، ج 5، ستون 1334ـ1337).
خط ۳۰:
(ج ۱، قسم ۱، ص ۵۳۹، پانویس ۳) محل این واقعه را روستایی در جنوب غربی [[بیت لحم]] می داند که امروزه خربة الشویکة خوانده می شود. نامگذاری منطقة عین جالوت * نیز ــ که روستایی بین بیسان و نابلس در فلسطین است (یاقوت حموی، ذیل «عین الجالوت ») ــ با نبرد داوود و جالوت مرتبط دانسته شده است ( رجوع کنید به د. اسلام، چاپ دوم، ذیل t" ¦lu ¦Ayn Dja ـ "؛ نیز رجوع کنید بههاکس، ذیل «جت »).
 
در متون اسلامی، به استناد تعبیر قرآن (بقره : ۲۴۹) غلبة اعجازآمیز داوود بر جالوت و به تبع آن پیروزی نهایی بنی اسرائیل بر فلسطینیان یادآور آن است که در جنگ و درگیری پیروزی از آنِ اهل ایمان است که خداوند آنان را یاری می کند، اگرچه در ظاهر عدّه و عُدّة کمتری داشته باشند ( رجوع کنید به قشیری، ج ۱، ص ۱۹۴؛ قرطبی، ج ۲، جزء ۳، ص ۲۵۵)، چنانکه اصحاب پیامبر اکرم صلی اللّه علیه وآله وسلم جنگ [[بدر]] را به جنگ میان سپاه طالوت و جالوت همانند دانسته و تعداد مسلمانان را در این جنگ به اندازة عدد سپاه طالوت به شمار آورده اند ( رجوع کنید به ابن حنبل، ج ۴، ص ۲۹۰؛ طبرسی، ج ۱، ص ۶۱۸). همچنین [[جابربنجابر عبداللّهبن عبدالله انصاری]]، صحابی رسول خدا، کشته شدن عَمْروبن عَبدوَدّ به دست [[علی]] علیه السلام را در [[جنگ احزاب]] به ماجرای جالوت و داوود تشبیه کرده است ( رجوع کنید به حاکم نیشابوری، ج ۳، ص ۳۴؛ مفید، ج ۱، ص ۱۰۲). در مثنوی مولوی (ج ۲، دفتر ۳، بیت ۲۴۹۵ـ۲۴۹۷) نیز به نبرد داوود و جالوت اشارات مختصری شده است .