استفراغ: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲:
'''استفراغ''' یا '''هَراش''' {{نشانه|۱}} خروج با فشار محتویات درون [[معده]] جانداران از راه دهان و گاه از راه بینی به بیرون است. این محتویات می‌تواند غذای خورده شده و یا دیگر مواد درون دستگاه گوارش مانند [[صفرا|زردآب]](صفرا) باشد. هراش یا استفراغ ممکن است به دلیل نوع ماده بلعیده شده(مثلا غذای فاسد) و یا واکنش مغز به علت وجود [[تومور]] و غیره باشد. به حالتی که پیش از استفراغ(هراش) در بیمار ایجاد می‌شود تهوع(بالا آوردن) می‌گویند. اگر هراش(استفراغ) ادامه داشته باشد٬ برای جلوگیری از پیامدهایی همچون [[دهیدراسیون]](ازدست دادن آب بدن) باید درمان گردد.
استفراغ با ''قی کردن'' (برگشت غذا) که غذای هضم شده از راه [[مری]] به دهان برمی‌گردد اما بدون فشار است و منجر به جهیدن به بیرون
تهوع و استفراغ یک واکنش محافظتی در پاسخ به علل متعددی هستند این علل شامل طیف وسیعی ازاختلالات، مانند شرایط کاملا خوش‌خیم تا شرایط اورژانسی است. تهوع و استفراغ هر کدام می‌تواننند به طور مستقل رخ دهند اما معمولا با یکدیگر مرتبطند.
معمولا تهوع منجر به ایجاد استفراغ می‌شود . تهوع با رنگ‌پریدگی، تعریق، و احساس گرگرفتگی همراه است.
استفراغ تخلیه ی همراه با فشار محتویات معده از دهان است.اوغ زدن انقباضات مکرر [[عضلات دیافراگم]] و دیواره‌ی شکم است که اغلب منجر به استفراغ می‌شود یا با استفراغ همراه است
تهوع واستفراغ به وسیله [[تحریک وابران]] از مرکز استفراغ در مغز به عضلات شکم و سینه ایجاد می‌شود.[[نوروترانسمیتر]]هایی که اغلب با تهوع و استفراغ همراه‌ان شامل [[استیل‌کولین]]، [[هیستامین]]، [[سروتونین]] و [[دوپامین]] است.
==درمان==
بسیاری از اپیزودهای تهوع و استفراغ، بصورت حاد و خود‌محدود‌شونده است و تشخیص بیماری براحتی بر پایه تظاهر بالینی بیمار گذاشته می‌شود.تهوع مزمن واستفراغ برای بیشتراز یک ماه برای پزشکان یک چالش تشخیصی ودرمانی است.
بسیاری از موارد تهوع واستفراغ نیازی به درمان ندارند و فقط باید رژیم غذایی تغییر کند.وضعیت مایعات بدن باید کنترل شود.
سطر ۲۰ ⟵ ۲۲:
آنتاگونیست‌های گیرنده سروتونین :شامل اندانسترون {{به انگلیسی |Ondansetron }}گرانیسترون {{به انگلیسی
|Granisetron}} ،دولاسترون {{به انگلیسی| Dolasetron}}
اندانسترون،گرانیسترون و دولاسترون جهت جلوگیری از تهوع واستفراغ متعاقب شیمی‌درمانی و رادیوتراپی استفاده می‌شوند.این داروها همچنین در تهوع و استفراغ بعداز عمل، نیز موثرند. اما داروهای ارزانتر مانند [دگزامتازون] و [دروپریدول] نیز اثر مشابهی دارند.
آنتاگونیست‌های دوپامین: شامل فنوتیازین‌ها،بوتیروفنون‌ها وبنزامید‌ها از طریق بلوک رسپتورهای دوپامینی عمل می‌کنند.
فنوتیازین‌ها اغلب برای تهوع و استفراغ شدید موثر نیستند و عوارض جانبی بالایی نظیر خوابآلودگی، افت فشارخون،و عوارض اکستراپیرامیدال {{به انگلیسی| extrapyramidal }}دارد.
متوکلوپرامید برای تهوع واستفراغ شدید موثرتر ولی عوارض جانبی باللیی دارد
آنتی‌هیستامین‌ها و آنتی‌کولینرژیک‌ها در جلوگیری از تهوع واستفراغ مرتبط با اختلالات گوش داخلی، بیماری حرکت، سرگیجه، ومیگرن موثرند گاهی این داروها منجر به گیجی در فرد می‌شوند
بنزودیازین‌ها این داروها در استفراغ ناشی از بیماری‌های روانی و عصبی موثرند.
| |||