[[تصویرپرونده:NeutrophilerAktion.png|left|270px|thumb|مراحل انجام دیاپدز ]]
'''دیاپدز''' به فرایند عبور [[لنفوسیت|لنفوسیت‌ها]]ها از منافذ بین سلولی دیوارهٔ مویرگ‌ها برای رسیدن به محل آسیب دیده می‌باشد. مواد شیمیایی آزاد شده از سلول‌های آسیب دیده که فاکتورهای جذب کننده [[نوتروفیل|نوتروفیل‌ها]]ها هستند، باعث جذب نوتروفیل‌ها به سمت حاشیه مویرگ‌ها شده واین سلولها با نازک و باریک شدن از لابه‌لای منافذ ریز بین سلول‌های جدار مویرگ خارج و به بافت آسیب دیده وارد می‌شوند. نوتروفیل‌ها باعث کشته شدن باکتری‌ها می‌شوند. سپس [[ماکروفاژ|ماکروفاژها]]ها در مرحله بعد به کمک نوتروفیل‌ها می‌آیند.
در محل آسیب یا عفونت، [[ماستوسیت|ماستوسیت‌ها]]ها و [[بازوفیل|بازوفیل‌ها]]ها [[هیستامین]] ترشح می‌کنند. که هیستامین گشاد کننده رگ‌ها و کاهش فشار خون در محل آسیب را باعث می‌شود و افزایش نفوذ پذیری رگ‌ها و افزایش عمل دیاپدز و التهاب را به دنبال دارد.
بازمانده میکروب‌ها و سلول‌های خودی کشته شده و نوتروفیل‌ها چرک را می‌سازند. ماکروفاژها می‌توانند با عمل [[فاگوسیتوز]] این سلول‌های مرده را از بین ببرند.
مونوسیت‌های خون با عمل دیاپدز از مویرگ‌ها خارج و تمایز پیدا می‌کنند و به [[ماکروفاژ]] تبدیل و وارد بافت پیوندی می‌شوند. [[نوتروفیل|نوتروفیل‌ها]]ها نیز دیاپدز و فاگوسیتوز انجام می‌دهند. اما [[لنفوسیت|لنفوسیت‌های]]های T قدرت دیاپدز ندارند، چرا که دیاپدز از انواع حرکات آمیبی است و با تشکیل [[پای کاذب]] انجام می‌شود. به این ترتیب، توانایی دیاپدز منحصر به [[فاگوسیت|فاگوسیت‌ها]]ها (بیگانه خوارها) است. لنفوسیت‌های T، با سلول‌های سرطانی و سلول‌های آلوده به ویروس مبارزه می‌کنند این سلولها در بافت هستند، نه خون. اما لنفوسیت‌های T از مویرگهای خونی خارج می‌شوند و به بافت می‌روند، ولی مکانیسم این عمل با دیاپدز متفاوت است و دیاپدز نامیده نمی‌شود.
