عهدنامه پاساروفچه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عهدنامهٔ پاساروفچه''' عهدنامه‌ای است پس از جنگ [[امپراتوری عثمانی]] با [[جمهوری ونیز]] (۱۱۳۰ـ۱۱۲۶/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۱۴) و [[اتریش]] (۱۱۲۸ـ ۱۱۳۰/ ۱۷۱۸ـ ۱۷۱۶)، در شهر [[پاساروفچه]] منعقد شد و بر طبق آن امپراتوری عثمانی سرزمین‌های بسیاری را از دست داد. در سال ۱۱۲۶ میلادی/ ۱۷۱۴ قمری، سلطان [[احمد سوم]] (۳۰/۳۱ دسامبر ۱۶۷۳-۱ جولای ۱۷۳۶) به بهانهٔ تعدیات ونیزی‌ها در دریا به عثمانیان و نیز شوراندن اهالی [[مونته نگرو]] بر دولت عثمانی ، به جمهوری ونیز اعلان جنگ داد. پس از آن دولت عثمانی مورئا (بخش جنوبی [[یونان]]) را که طبق [[عهدنامه کارلوویتس]] (۱۱۱۱/۱۶۹۹) به [[ونیز]] تعلق داشت ، محاصره و تسخیر کرد و از امپراتوری اتریش خواست تا بیطرفی خود را در این جنگ اعلام کند. اما اتریشی‌ها به دلیل پیمان اتحاد با جمهوری ونیز و به بهانهٔ تخطی امپراتوری عثمانی از مواد عهدنامهٔ کارلوویتس ، وارد جنگ شدند. نیروهای اتریشی به فرماندهی شاهزاده اوژن در [[پترواردین]] نیروهای عثمانی را بسختی شکست دادند و در ۱۱۲۸/۱۷۱۶ [[طمشوار]] که آخرین سنگر دولت عثمانی در [[مجارستان]] بود به تسخیر شاهزاده اوژن درآمد. این رخداد سرآغاز ناکامی‌های پیاپی نیروهای عثمانی در [[بالکان]] بود. دولت عثمانی با از دست دادن [[بلگراد]] در همان سال ناگزیر به سازش شد. شاهزاده اوژن محل مذاکره را در شهر پاساروفچه تعیین کرد و دولت‌های [[انگلیس]] و [[هلند]] به عنوان میانجی در این مذاکره شرکت جستند. قرارداد صلح عاقبت در ۴ رمضان ۱۱۳۰ قمری/ ۲۱ ژوئیه ۱۷۱۸ میلادی برای مدت ۲۴ سال و در بیست۲۰ ماده بسته شد. براساس این پیمان ، دولت عثمانی [[بلگراد]]، قسمتی از [[صربستان]] و طمشوار را به اتریش واگذار کرد. ونیزی‌ها قلاعی را که در [[آلبانی]] ، [[هرزگوین]] و [[دالماسی]] به دست آورده بودند، در اختیار گرفتند و مورئا همچنان در اختیار دولت عثمانی باقی ماند. در ۱۰ رمضان مطابق با ۲۷ ژوئیه همان سال نیز قراردادی تجاری و دریانوردی ، بر اساس پیمان صلح کارلوویتس، در ۲۰ ماده میان عثمانی و اتریش به امضا رسید. در این قرارداد، تجارت در داخل خاک عثمانی برای اتباع اتریش آزاد شد و بازرگانان ایرانی اجازه یافتند که از خاک عثمانی با اتریش مناسبات تجاری برقرار کنند.