زبان فارسی میانه: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
BendelacBOT (بحث | مشارکتها) جز r2.5.4) (ربات: افزودن he:פרסית אמצעית |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۹:
پارسی میانه یکی از [[زبان‌های ایرانی]] است که بنا به تعریف از اوایل دوران [[اشکانیان|اشکانی]] نخست در جنوب غربی ایران و سپس در زمان ساسانیان به عنوان زبان رسمی همه امپراطوری ایران تا صدر [[اسلام]] رواج می‌داشته‌است. خاستگاه این زبان که فرزند [[پارسی باستان]] به حساب می‌آید [[پارس]] بود. در دوران اشکانیان پارسی میانه زبانی محلی بود و از [[پهلوی اشکانی]] تأثیراتی پذیرفت تا اینکه در زمان [[ساسانیان]] زبان رسمی شاهنشاهی شد. کتیبه‌ها و اسناد ساسانیان و بسیاری از کتاب‌ها به این زبان نوشته می‌شد. با بر افتادن ساسانیان و تا چند سده پس از [[اسلام]] همچنان تولید اثر به این زبان ادامه داشت. گرچه عملاً زبانی نیم‌مرده به‌شمار می‌آمد.
این زبان یا یکی از [[گویش|گویش‌ها]] یا زبان‌های بسیار نزدیک به آن، پس از تحول و آمیختگی با [[لهجه|لهجه‌ها]]، گویش‌ها و زبان‌های خویشاوند دور و نزدیک و همچنین واردشدن [[وام‌واژه|وام‌واژه‌ها]]، [[فارسی|فارسی نو]] را به وجود آورده‌است. بنا بر این جای تعجب نیست که شباهت‌های فراوان چه از نظر واژگانی و چه از نظر [[دستور زبان|دستوری]] میان این دو زبان وجود دارد. در واقع تحولی که از پارسی باستان تا پارسی میانه اتفاق افتاده‌است بسیار بزرگتر از تحولی‌است که از پارسی میانه تا پارسی نو رخ داده‌است.
شهرهای مانند [[نهاوند]]، [[بروجرد]] ، [[ملایر]] و تویسرکان از جمله شهرهایی هستند که تا حدودی به فارسی میانه سخن می گویند.
فارسی میانه همواره از دیدگاه دستوری و واژگانی با گویش‌های محلی نواحی فارس نزدیکی داشته‌است.<ref>اشمیت، رودیگر، راهنمای زبان‌های ایرانی، جلد دوم: زبان‌های ایرانی نو، ترجمه فارسی زیر نظر حسن رضایی باغ‌بیدی، تهران: انتشارات ققنوس، ص۴۳۷.</ref>
| |||