حسین چاه‌کوتاهی: تفاوت میان نسخه‌ها

قرارداد چغادک با شیخ حسین خان چاه کوتاهی با امضاء قائم مقام کنسولگری انگلستان آقای ماژور تریور در سال 1915 درست بین این دو قرارداد مهم یعنی قرارداد مهم سن پترزبورگ،در سال ۱۹۰۷ میلادی و تقسیم ایران از شمال به روس ها و از جنوب به انگلیسها که باعث اشغال جنوب ایران توسط قشون انگلستان و شروع جنگ ونهضت جنوب در بوشهر شد و دیگری قرارداد مهم سال ۱۹۱۹ میلادی که ادامه همان سیاست اشغالگرانه بود و شیخ حسین خان چاه کوتاهی در راه مبارزه با همین سیاست های ضد میهنی بود که به شهادت رسید و حیله گیری استعمارگران انگلیسی در پنهان کردن قتل دلاور تنگستان شهید شیخ حسین خان این بود که انگلیسها شیخ حسین خان را به جای اینکه مبارز میهنی نشان دهند وی را مانعی برای کشیده شدن خط آهن نامیدند و در اذهان عمومی او را یک مانع پیشرفت مردم معرفی کردند .یک نکته باریک و مهم در تاریخ نهضت جنوب این است که در این قرار داد سال 1915 هرگز نامی از خط آهن نبردهبرده شدهنشده و اگر شیخ حسین خان چاه کوتاهی به ادعا انگلیسیها مخالف خط آهن و احداث آن بود باید با او در این قرار داد تسویه حساب میشد .پس این شایعات بی اساس است . مضافا به اینکه در تئوری احداث خط آهن صرفا دلیل ترانزیت سلاح از طریق خط آهن بوشهر برای مقاصد استعماری بریتانیا بوده و نه حمل و نقل عمومی و یا رفع مشکلات مردم و امور خداپسندانه و ملی مردمی ملت ایران و جالبتر اینکه با توجه به جغرافیای بوشهر برازجان و شیراز و عکسها و مستندات موجود به جز گفته های شفاهی هیچ آثار و شواهدی مبنی بر احداث و حتی وجود این خط آهن در مناطق ذکر شده چه در عکس و چه در حفارهای بعدی نیست و بحث خط آهن را جز مصرف داخلی انگلیس برای غیر موجه جلوه دادن نهضت جنوب علیه استعمار بریتانیا چیز دیگری نمیتوان دانست.چیزی که در کتابهای مختلف از جمله کتاب شیخ حسین خان چاه کوتاهی نوشته احمد فرامرزی به کوشش سید قاسم یاحسینی دقیقا به آن اشاره شده و حتی در پایان کتاب به شهادت دلاورانه شیخ حسین خان چاه کوتاهی که از مرگ در برابر تیرهای استعمارگران و اشغالگران بوشهر نترسید و با صدای بلند نعره زد و دل به خط دشمن زد و مرگ را بر سر تعظیم فرو بردن به استعمار انگلیس برتری داد و عاشقانه به شهادت رسید و انگلیسیها دلیل قتل او را حمله به خطوط آهن اعلام کردند .خطوطی که جز حرف چیزی نبود و هرگز ساخته نشد و هیچ آثاری از آن هم یافت نشد و فقط بهانه ای بود برای استعمار و مصرف داخلی تفرقه افکنی در ذهن مردم و همان سیاست معروفه " تفرقه بیانداز و حکومت کن ".