در پی آن افسران ژاندارمری [[شیراز]]، افراد [[کنسول]] انگلستان در آن شهر را به اسارت نزد شیخ حسین‌خان و زایر خضرخان فرستادند و سرانجام اسرای خارجی در ازای آزادی خالوحسین و اسرای تنگستانی دربند مبادله شدند.
قرارداد این مبادله در سال ۱۹۱۵ در چغادک بین ماژور تریور قائم مقام کنسولگری انگلستان و شیخ حسین خان چاه کوتاهی و زایر خضر خان بسته شد که در زیر قابل مشاهده است:.
پس از جنگ جهانی اول نیز انگلیسیها در قالب [[پلیس جنوب ایران]] به سرکوبی مجاهدان ادامه دادند.{{مدرک}}▼
[[پرونده:قرارداد 7 اوت 1915.jpg|بندانگشتی|وسط| صلحنامه و قرارداد مبادله فی ما بین سران تنگستان و انگلیسی ها]]
قرارداد چغادک با شیخ حسین خان چاه کوتاهی با امضاء قائم مقام کنسولگری انگلستان، ماژور تریور در سال 1915 درست بین این دو قرارداد مهم یعنی قرارداد مهم سن پترزبورگ، در سال ۱۹۰۷ میلادی و تقسیم ایران از شمال به روس ها و از جنوب به انگلیسی ها که باعث اشغال جنوب ایران توسط قشون انگلستان و اوجگیری نهضت جنوب در بوشهر شد و دیگری قرارداد مهم سال ۱۹۱۹ میلادی که ادامه همان سیاست اشغالگرانه بود و شیخ حسین خان چاه کوتاهی در راه مبارزه با همین سیاست های ضد میهنی بود که کشته شد و حیله گیری استعمارگران انگلیسی در پنهان کردن قتل دلاور تنگستان شهید شیخ حسین خان این بود که انگلیسها شیخ حسین خان را به جای اینکه مبارز میهنی نشان دهند وی را مانعی برای کشیده شدن خط آهن نامیدند و در اذهان عمومی او را یک مانع پیشرفت مردم معرفی کردند .یک نکته باریک و مهم در تاریخ نهضت جنوب این است که در این قرار داد سال 1915 هرگز نامی از خط آهن برده نشده و اگر شیخ حسین خان چاه کوتاهی به ادعا انگلیسیها مخالف خط آهن و احداث آن بود باید با او در این قرار داد تسویه حساب میشد .پس این شایعات بی اساس است . مضافا به اینکه در تئوری احداث خط آهن صرفا دلیل ترانزیت سلاح از طریق خط آهن بوشهر برای مقاصد استعماری بریتانیا بوده و نه حمل و نقل عمومی و یا رفع مشکلات مردم و امور خداپسندانه و ملی مردمی ملت ایران و جالبتر اینکه با توجه به جغرافیای بوشهر برازجان و شیراز و عکسها و مستندات موجود به جز گفته های شفاهی هیچ آثار و شواهدی مبنی بر احداث و حتی وجود این خط آهن در مناطق ذکر شده چه در عکس و چه در حفارهای بعدی نیست و بحث خط آهن را جز مصرف داخلی انگلیس برای غیر موجه جلوه دادن نهضت جنوب علیه استعمار بریتانیا چیز دیگری نمیتوان دانست.چیزی که در کتابهای مختلف از جمله کتاب شیخ حسین خان چاه کوتاهی نوشته احمد فرامرزی به کوشش سید قاسم یاحسینی دقیقا به آن اشاره شده و حتی در پایان کتاب به شهادت دلاورانه شیخ حسین خان چاه کوتاهی که از مرگ در برابر تیرهای استعمارگران و اشغالگران بوشهر نترسید و با صدای بلند نعره زد و دل به خط دشمن زد و مرگ را بر سر تعظیم فرو بردن به استعمار انگلیس برتری داد و عاشقانه به شهادت رسید و انگلیسیها دلیل قتل او را حمله به خطوط آهن اعلام کردند .خطوطی که جز طرح چیزی نبود و هرگز ساخته نشد و هیچ آثاری از آن هم یافت نشد و فقط بهانه ای بود برای استعمار و مصرف داخلی تفرقه افکنی در ذهن مردم و همان سیاست معروفه " تفرقه بیانداز و حکومت کن ".{{مدرک|مشکل منبع و لحن دارد}}
▲پس از جنگ جهانی اول نیز انگلیسیها در قالب [[پلیس جنوب ایران]] به سرکوبی مجاهدان ادامه دادند.
در ۱۳۳۶ق در جریان بازگشایی جاده شیراز و "طرح" احداث [[راه‌آهن]] در منطقه، شیخ حسین‌خان و زایر خضر و شیخ محمد برازجانی، که از اهداف انگلیسیها در کشیدن راه‌آهن اطلاع داشتند، استقلال ایران را در خطر دیدند و در نامه‌ای از کنسولگری انگلیس خواستند تا پاسخ دهد که احداث راه‌آهن طبق معاهده با دولت ایران بوده‌است یا خیر و چون انگلیسیها پاسخی ندادند، مجاهدان به قصد نبرد با آنان در [[چغادک|چُغادک]] مستقر شدند ولی، بر اثر خیانت عده‌ای از همراهان خویش، ناچار به عقب‌نشینی شدند. انگلیسی ها پس از تصرف چغادک، چاه‌کوتاه را نیز تصرف کردند و شیخ حسین‌خان را، که به چاه‌کوتاه پناه برده بود، وادار به عقب‌نشینی کردند وی در ربیع الاول ۱۳۳۸ قمری ناچار به [[قلعه فاریاب]] در منطقه [[بوشکان|بلوک بوشکان]] پناهنده شد و جنگ و گریز با انگلیسی ها مشغول بود. انگلیسیها، پس از تصرف چاه‌کوتاه، ضابطی آن را به شیخ‌عبدالله چاه‌کوتاهی، برادر شیخ‌حسین، سپردند.<ref>جنبش جنوب ایران با تکیه بر مردم تنگستان و دمکراتهای فارس، ص ۳۷۰.</ref>
