پشوتن: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات: مرتب‌سازی رده‌ها؛ زیباسازی |
امیر اعوانی (بحث | مشارکت‌ها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''پشوتن'''(به [[اوستا|اوستایی]]: Pəšōtanū، تلفظ به [[فارسی میانه]]: Peshyotan یا Peshotan) پسر بزرگ [[گشتاسب]] و برادر [[اسفندیار]] بود. در [[روایت|روایتی]] [[آئین|آئینی]] در مورد '''پشوتن''' گفته شده‌است که وی با خوردن [[شیر]] و [[نان]] ِ [[درون]] (یعنی غذایی که بر آن [[دعا]] خوانند) از دست [[زرتشت]]، جاودان می‌شود.
'''پشوتن''' در روایات آئینی از جاودانانی است که بر [[گنگ دژ]] فرمان می‌راند و در آخرین دههٔ هزارهٔ آخر، همراه با یکصد و پنجاه هزار تن از یارانش و با ده هزار [[درفش]]، به فرماندهی [[خورشیدچهر]] که فرزند زرتشت است، به یاری [[سوشیانت]]
در [[شاهنامه]]، '''پشوتن''' پهلوانی بزرگ است و در [[هفت خوان رستم]] همراه اوست و در نقش پهلوانی فرزانه و دوراندیش نمایان می‌شود.<ref> اساطیر ایران، جان راسل هینز، ترجمه: باجلان فرخی، چاپ دوم، صفحه: ۱۲۷</ref>
'''پشوتَن''' در لغت به معنای پیشکش
== شرح بیشتر ==
'''پشوتن'''یکی از شخصیت‌هایی است که در متن‌های مربوط به [[آئین زرتشت]] که در
در شجره نامه موجود از سلسله افسانه‌ای [[کیانیان]]، '''پشوتن''' پسر [[گشتاسبشاه]] ([[گشتاسب]] یا [[ویشتاسب]])، حامی زرتشت، می‌باشد و برادر او [[اسپندادات]] یا [[اسپنتوداتا]] یا همان [[اسفندیار]] می‌باشد.
منبع اصلی دانسته‌های ما دربارهٔ وقایع
به روایت [[دینکرد]]، پشوتن یکی از هفت حاکم جاودانه ایست که در [[قهندز]] یا [[کهندژ]] که محل ناشناخته‌ای می‌باشد، به همراه ۱۵۰ نفر از پیروان خویش زندگی می‌کند.آنطور که در وهمن یسن شرح داده شده‌است، وی در پایان هزارهٔ یازدهم به عنوان محافظت کننده از مذهب برمی خیزد و به احیای ایمان می‌پردازد و این زمانی ست که دوران هزارسالهٔ حکومت [[دیو|دیوها]] طی شده‌است.
| |||