خدا (واژه): تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۸:
برخی این فرض را مطرح کرده‌اند که در زبان فارسی خدا از ترکیب «خود» و «آی» تشکیل شده‌است؛ به معنای چیزی که خودش وجود و هستی مطلق است و وابسته به غیر نیست، یا به معنای توصیهٔ شنونده به اینکه خودت را دریاب و به خود بپرداز.
برخی دیگر نیز گفته‌اند در شباهت واژهٔ خدا با خود آی، احتمال دارد این نزدیکی اتفاقی باشد. نظر دیگر این است که واژهٔ خدا از ریشه‌ای [[باستانی]] و گم شده مشتق شده‌است و در زبان‌های نزدیک به فارسی امروزی معنی ای ندارد؛ شاید بتوان واژهٔ [[
و باز باید این نکته را در نظر داشت که '''خود''' و '''آی''' در [[فارسی دری]] امروزین اینگونه تلفظ می‌شوند و در گذشته و در [[زبان‌های باستانی]] تر تلفظ‌های دیگری داشته‌اند مثلا [[بن مضارع]] [[مصدر]] آمدن در [[زبان پهلوی]] به شکل دیگری بوده‌است در حالی که آنها هم کلمهٔ خدا را می‌شناخته‌اند. و مثلاً در برخی روستاهای خراسان '''خود''' را '''خاد''' هم تلفظ می‌کنند و در اشعار قدما آنرا به صورت '''خَد''' هم دیده‌ایم که می‌توان گفت اصل آن '''خواد''' بوده‌است. مانند واژهٔ '''خوش''' که اصل آن '''خواش''' بوده‌است و امروزه در زبان‌های و گویش‌های مختلف ایرانی چندین صورت مختلف پیدا کرده‌است مانند خوش، خَش، خاش، و خاس.
| |||