روزهای مهم در شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

|۱ ||ماتم||با آغاز این ماه، [[سوگواری محرم]] آغاز می‌شود. این ماه، یادآوری شجاعت‌ها و ایثار [[حسین بن علی]] و یارانش در [[کربلا]] است، و ماه حماسه و ماتم است.|| در برخی کشورهای شیعی، برگزاری مراسم امام حسین، به مدت دو ماه تا پایان ماه [[صفر (ماه)|صفر]] ادامه می‌یابد.

|rowspan=2|۱۰ ||ماتم||[[عاشورا|روز عاشورا]] || روز کشته شدنشهادت [[حسین بن علی]] و یارانش در سال ۶۱ هجری

|۱۲ ||ماتم||کشته شدنشهادت [[سجاد|علی بن حسین سجاد]] در سال ۹۴ (یا ۹۵) هجری در سن ۵۷ سالگی، بنا بر روایتی|| روایت دیگر ۲۵ محرم است

|۱۷ ||شادی||حمله [[ابرهه]] به [[کعبه]]، و نازل شدن عذاب بر [[اصحاب فیل]] || آن سال «[[عام الفیل]]» نامیده شد، و [[محمد]]پیامبر اکرم در همین سال متولد شد.

|۲۵ ||ماتم||کشته شدنشهادت [[سجاد|علی بن حسین سجاد]] در سال ۹۴ (یا ۹۵) هجری در سن ۵۷ سالگی، بنا بر روایتی|| روایت دیگر ۱۲ محرم است

|rowspan=2|۱ ||یادمان||آغاز [[جنگ صفین]] در سال ۳۷ هجری||جنگ [[امام علی]] و لشکریانش در برابر [[معاویه]] و [[سپاه شام]]، که ۱۱۰ روز به طول انجامید

| یادمان||[[اسرای کربلا]] به همراه سر [[امام حسین]] را وارد شهر [[شام]] و دربار [[یزید]] کردند، در سال ۶۱ هجری||

|۲ ||ماتم||کشتهشهادت شدن[[زید بن علی|زید بن علی بن حسین]] پس از قیام بر ضد [[بنی امیه]] در سال ۱۲۰ هجری||وی هنگام کشته شدنشهادت ۴۲ سال داشت

|rowspan=2|۷ ||شادی||زادروزولادت [[امام کاظم]] در منطقه ابواء(محلی میان مکه و مدینه) در سال ۱۲۸ هجری، بنا بر روایت مشهور||این روز از جهتی روز حزن، و از جهتی روز سرور است

| ماتم||کشته شدنشهادت [[امام حسن مجتبی]]، بنا بر نقل شیخشید مفید و کفعمی(نقل ۲۸ صفر مشهورتر است)||این روز از جهتی روز حزن، و از جهتی روز سرور است

|۹||شادی||پیروزی امام علی در [[جنگ نهروان]]، و قتل [[ذو الثدیه]] رئیس [[خوارج]] در سال ۳۹ هجری||

|۱۷ ||ماتم||کشته شدنشهادت [[علی بن موسی الرضا]] در سال ۲۰۳، بنا به قول کفعمی(قول غیرمعروف)||قول معروف، روز آخر صفر است

|rowspan=3|۲۰ ||ماتم||[[اربعین]] امام حسین || چهلم عاشورا

| یادمان||در این روز [[جابر بن عبدالله انصاری]] برای دیدار قبرزیارت [[امام حسین]] به کربلا آمد||او از اولین [[زیارت|زائران]] امام حسین بود

|rowspan=2|۲۸ ||ماتم||وفات یا کشته شدنشهادت [[محمدپیامبر اکرم]] در سال ۱۱ هجری|| اوایشان در هنگام وفات ۶۳ ساله بود. [[حضرت علی]]، محمدپیامبر را غسل داده و کفن نمود و بر اوآن حضرت نماز گزارد و آنگاه مردم گروه گروه بر پیکرش نماز گزاردند و سپس [[حضرت علی]] جسدآن اوحضرت را در حجره‌اشحجره اش در همان محلّی که از دنیا رفته بود دفن کردفرمود.

| ماتم||کشته شدنشهادت [[امام حسن مجتبی]] در سال ۵۰ هجری، طبق روایت مشهورتر. || احتمال دیگر، ۷ صفر است

|آخر ||ماتم||کشته شدنشهادت [[امام رضا]] در سن ۵۵ سالگی، توسط [[مأمون عباسی]] در سال ۲۰۳ هجری، بنا بر قول شیخ طبرسی و ابن اثیر(قول معروف)||اقوال دیگر ۱۷ صفر و ۲۳ ذی القعده‌اند.

|rowspan=2|۱ ||شادی||[[لیلة المبیت]] در سال ۱۳ بعثت|| در این شب، محمد[[پیامبر اکرم]] از مکه به قصد [[هجرت]] به مدینه از شهر خارج شد و در [[غار ثور]] پنهان گردید؛ و [[امام علی]] برای اغفال دشمنان اسلام در بستر پیامبر خوابید، و مشرکان [[قریش]] -به گمان این‌که رسول خدا در بسترش خوابیده‌است- خانه را محاصره کرده بودند، و تا صبح منتظر ماندند، و صبحگاهان که به شمشیر آخته به خانه هجوم بردند تا پیامبر خدا را بکشند، علی را دیدند که از آن بستر برخاست؛ و آیه ۲۰۷ سوره بقره «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ، وَ اللّهُ رَئوُفٌ بِالْعِباد: و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد، و خداوند به بندگان مهربان است» در شأن امام علی نازل شد.

| شادی||فتح مکه در سال ۸ هجری||رسول خدا به [[مسجدالحرام]] آمد و آهنگ تخریب [[بت]]ها نمود و این هنگام سیصد و شصت بت در اطراف [[خانه کعبه]] نصب بود. رسول خدا با چوبی که در دست داشت تمامی را نگون‏سار کرد. پس حضرت رسول کلید خانه کعبه را طلب کرد و در را گشود و امر فرمود که صورت‏هاییصورت‏‌هایی که بر دیوار خانه کعبه کشیده بودند محو کردند. پس داخل خانه شد و نماز خواند. همچنین در همین روز [[امام علی]] پای بر دوش پیغمبر گذاشت و بالای بام کعبه رفت و بت‏ها را به زمین انداخت و در هم شکست و به رعایت ادب، خود را از [[میزاب]] کعبه به زیر انداخت.

|۱۷ ||یادمان||[[جنگ خندق]]، که جنگ احزاب هم نامیده می‌شود، از این جهت که قریش از همه قبائل و احزاب برای کندن ریشه مسلمین طلب کمک کرده بود||به پیشنهاد [[سلمان فارسی]] اطراف شهر خندقی کنده شد، پس از ۲۰ روز که قریشیان پشت خندق بودند، و به جز رد و بدل شدن تیر و سنگ جنگی صورت نمی‌گرفت، گروهی از قریش مانند [[عمرو بن عبدود|عمرو بن عبدِود]]، نوفل بن عبد الله، هبیرة بن ابی وهب، عکرمة بن ابی‌جهل، و ضرار بن الخطاب مهیای جنگ شدند و اسب‏هایاسب‌‏های خود را سوار شده از موضعی که تنگ‏تر بود، از خندق پریدند. عمروبن عبدود، مبارز طلبید و چون اصحاب وصف شجاعت او را شنیده بودند، کسی جرأتِ میدانِ او نکرد و همه سرها به زیر افکندند. رسول خدا چون شنید که عمرو مبارز می‌طلبد فرمود: هیچ دوستی باشد که شرّ این دشمن را کفایت کند؟ [[علیِ مرتضی]] عرض کرد: یا رسول الله مرا رخصت فرمای تا با وی بجنگم... و پس از اذن قتال آهنگ میدان کرد. در این وقت رسول خدا فرمود: «بَرَزَ الإیمانُ کُلُّه إلی الشرکِ کُلِّه». پس امیر المؤمنین عمرو را دعوت فرمود به یکی از سه امر: یا اسلام آورد یا دست از جنگ با پیغمبر بدارد و یا از اسب پیاده شود. پس عمرو پیاده شد و اسب خود را پی کرد و با شمشیر آخته بر سر امیر المؤمنین تاخت و با یکدیگر سخت جنگیدند، و گرد و خاک فراوانی از زمین به پا خاست. عمرو فرصتی کرد و شمشیر خود را بر امیر المؤمنین علیه السلام فرود آورد. امیر المؤمنین سپر در سر کشید. شمشیر عمرو سپر را دو نیمه کرد و سر آن جناب را جراحتی رسانید. امیر المؤمنین چون شیر زخم خورده بر عمرو شتافت و به یک ضربت کار او را ساخت و تکبیر گفت. مسلمانان دانستند که امیر المؤمنین پیروز شده، شاد شدند؛ و رسول خدا فرمود که مبارزه علی روز خندق افضلِ اعمالِ امّتِ من است تا روز قیامت. عکرمه و هَیبَره و نوفل و ضِرار که همراه عمرو بودند فرار کردند.