محمود نجم‌آبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

|مذهب= تشیع

در سال ۱۲۸۲ خورشیدی در [[تهران]] بدنیا آمد. نسب خانوادگی او از طرف مادر به [[شیخ هادی نجم‌آبادی]]، روحانی بزرگ و نامدار ایران در عصر مشروطیت و از طرف پدر به حاج محمد نجم‏آبادی، اولین متولی [[مدرسه سپهسالار]] ([[مدرسه عالی شهید مطهری]] امروزی)، می‏رسید که شاگرد ممتاز مرحوم میرزا محمدرضا کلهر و از خطاطان نامی ایران بود. تحصیلات اولیه اش را در مدرسه شرکت گلستان که در محل بیمارستان وزیری تأسیس شده بود، به انجام رسانید. از همشاگردی‌های شاخص او در این مدرسه میرزا عباس خان اقبال آشتیانی بود که البته پس از تعطیل مدرسه شرکت گلستان از هم جدا شدند و محمود نجم ابادی به مدرسه‏ی قدیم ایران و آلمان و عباس اقبال به دارالفنون رفت. هرچند که پس از بروز جنگ جهانی اول و تعطیل مدرسه ایران و آلمان نجم آبادی نیز وارد دارالفنون شد.

وی پس از اینکه مدتی در سبزوار طبابت کرد به تهران آمد و در انستیتو پاستور مشغول کار شد. رئیس انستیتو پاستور در این زمان دکتر ژان فراندل فرانسوی بود که به وی خیلی اعتقاد داشت. فعالیت او در انستیتو پاستور تا زمانی که انگلیسی‌ها هدایت این مؤسسه را بر عهده گرفتند ادامه داشت.

وی پس از کار در انستیتو پاستور، مدتی هم در بیمارستانهای دیگر تهران همچون بیمارستان رازی به طبابت پرداخت و سپس به ریاست بیمارستان‏های نجات و لقمان‏الدوله (لقمان حکیم امروزی) رسید و تا زمان بازنشستگی در این قبیل مناصب فعال بود.

وی از جوانی خویش و برای سالها عضو و سپس نایب رئیس انجمن بین‏المللی تاریخ طب در پاریس بود. وی به زبان‏های آلمانی، فرانسوی و عربی تسلط داشت و تحقیقاتی در زمینه‏ی تاریخ طب و طب سنتی انجام داد و آثاری در این زمینه نوشت. او همچنین ماهنامه‏ی «جهان پزشکی» را تأسیس و منتشر نمود.

دیپلمه از دانشکده پزشکی ایران، کارورز سایق بیمارستانهای تهران، دارنده دانشنامه و گواهینامه دوره بهداشت از دانشگاه پاریس، شاغل مقامات مختلف در وزارت بهداری، نماینده ایران در کنگره‌های مختلف و متعدد و... ، وی که سالها در دانشکده‌های پزشکی، بهداشت و معارف اسلامی تدریس می‌نمود و سرپرست بخش تحقیقات اریخی و بهداشتی و همینطور مقام دبیرکلی انجمن ایرانی تاریخ علوم و طب را عهده دار بود.

اما برخی از شاخصترین آثار وی عبارتند از:

* آبله و سرخک، ترجمه

* آیین پزشکی یا پندنامه‏ی اهوازی ترجمه؛

* تصحیح «رساله‏ی جودیه»؛

* بلای عظیم نسل بشر، سیفیلیس و سوزاک