ترانزیستور تماس نقطه‌ای: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ترانزیستور اتصال نقطه‌ای''' نخستین گونهٔ ترانزیستور [[حالت جامد (الکترونیک)|حالت جامد]] ساختهٔ بشر است. این [[ترانزیستور]] برای اولین بار در ۲۳ دسامبر ۱۹۴۷ در [[آزمایشگاه‌های بل]] به نمایش درآمد. سازندگان ترانزیستور اتصال نقطه‌ای، [[جان باردین]] و [[والتر هاوسر براتین]] به سرپرستی [[ویلیام شاکلی]] بودند که بعدها برای ابداعشان [[جایزهٔ نوبل]] را دریافت کردند.<ref>{{یادکرد ژورنال |زبان=en| نام خانوادگی = | نام = | نام خانوادگی۲ = | نام۲ = | عنوان =How we invented the transistor | ژورنال =New Scientist | مکان = | ناشر = | دوره =۵۶ | شماره =۸۲۵ | سال =۱۹۷۲ | صفحه =۶۸۹ | پیوند = | تاریخ بازبینی =19 Oct 2012 | doi =}}</ref> عبارت «اتصال نقطه‌ای» در این ترانزیستور به ساختمان آن اشاره دارد.<ref>{{پک|Morris|۱۹۹۰|ک=A History of the World Semiconductor Industry|ص=۲۶}}</ref> این ترانزیستور که از نظر تحمل توان الکتریکی و فرکانس کاری مشخصه‌های مطلوبی نداشت، نویز زیادی تولید می‌کرد و پایداری خوبی از خود نشان نمی‌داد، در در اوایل سال ۱۹۵۱ میلادی و با مشخص‌شدن برتری‌های [[ترانزیستور پیوندی]] جای خود را به آن داد.<ref>{{پک|Morris|۱۹۹۰|ک=A History of the World Semiconductor Industry|ص=۳۱}}</ref>