خودبسندگی: تفاوت میان نسخه‌ها

== پیشینه ==

[[مکتب سوداگری]]، سیاستی بود که از سوی فرمانروایان بویژه در سدهٔ ۱۷ و ۱۸ میلادی پیگیری می‌شد. به این ترتیب که داشتن رابطهٔ تجاری با بیرون از قلمرو ممنوع و یا محدود بود. در دههٔ ۱۹۳۰ [[آلمان نازی]] کشوری بود که ترجیح می‌داد تجارت در درون مرزهای اقتصادی خودش را به بالاترین میزان برساند و تجارت خارجی بویژه با [[بریتانیا]]، [[اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی|شوروی]] و [[فرانسه]] را به کمترین حد برساند. کشورهای با اقتصاد ضعیف تر مانند [[آمریکای جنوبی]]، [[بالکان]] و کشورهای [[اروپای شرقی]] مانند [[یوگسلاوی]]، [[رومانی]] و [[مجارستان]] در محدودهٔ مرز اقتصادی آلمان جای می‌گرفتند. آلمان‌ها برای رشد به شدت به مواد خام نیاز داشتند و این کشورها از آن برخوردار بودند.<ref>D. Evans & J. Jenkins, ''Years of Weimar & the Third Reich'', (London: Hodder & Stoughton Educational, 1999), 348-349.</ref> تجارت با این کشورها که زیر نظر وزیر اقتصاد وقت، [[هیالمار شاخت]] بود بر این پایه بود که دریافت مادهٔ خام تنها به شرط دادن محصولات تولیدی آمانی باشد و نه پرداخت پول.<ref>D. Evans & J. Jenkins, ''Years of Weimar & the Third Reich'', 349</ref> با اینکه در بازهٔ سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۷ واردات خوراک بسیار کاهش یافت اما با توجه به سیاست آلمان نازی برای بازسازی نظامی خودش در همان دوذان واردات مواد خام ۱۰ درصد افزایش یافت.

== نمونه‌های بیشتر ==

*[[افغانستان]] در دوران [[طالبان]] از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱