دوک الینگتون: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ربات ردهٔ همسنگ (۲۳) +مرتب(۲.۷): + رده:نوازندگان پیانو اهل آمریکا |
ابرابزار |
||
خط ۱:
{{دیگر کاربردها|دوک}}
[[پرونده:Richard Nixon and Duke Ellington 1969.jpg|بندانگشتی|
'''ادوارد کندی الینگتون''' {{انگلیسی|Edward Kennedy Ellington}} {{رچ}}(۲۹ آوریل ۱۸۹۹ – ۲۴ مه ۱۹۷۴) معروف به '''دوک''' یکی از [[پیانو|پیانونوازان]] و [[آهنگساز|آهنگسازان]] و رهبران ارکستر بزرگ تاریخ موسیقی [[جاز]] در آمریکا بود.
در دهه ۱۹۶۰ میلادی، او قطعه‌ای به نام و افتخار [[اصفهان]] تنظیم نمود که مورد توجه قرار گرفت.<ref>{{یوتیوب|m2U1MGX8SLU|YouTube - Duke Ellington - Isfahan<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->}}</ref>
الینگتون حدود دو هزار اثر، از جمله کمدی‌های موزیکال، موسیقی برای [[باله]] و فیلم‌های سینمایی، یک اپرا و ترانه‌های کوتاه بی‌شمار و آثار سازی فراوانی را خلق کرد. او مخصوصاً برای گروه بزرگ جاز خود، آثاری را می‌نوشت و پیوسته نوازندگانی را که سبک‌های موسیقایی مشخصی داشتند، به کار می‌گرفت. او کارش را در دهه ۳۰ آغاز کرد و در تمام دوران فعالیت خود، همراه با گروهش سفر می‌کرد و حدود شانزده میلیون کیلومتر را پیمود و بیش از بیست هزار برنامه در سراسر آمریکا و ۶۵ کشور دنیا اجرا کرد.
ویژگی‌های بارز موسیقی الینگتون استفاده نامتعارف از سازها و ترکیب اصوات آنهاست. او از صدای انسان به عنوان ساز استفاده می‌کرد. او همچنین نوازندگانی را استخدام می‌کرد که سازها را به شیوه‌ای می‌نواختند که صدایی را تقلید می‌کرد. از جمله «[[تریکی سام]]» نانتون با ترومبون خود صداهای گفت‌وگوی انسانها را تولید می‌کرد. آثار ماندگار الینگتون قطعاتی هستند که او برای سازها تنظیم کرده‌است.
بسیاری از آثار او میراث آمریکایی-آفریقایی او را نشان می‌دهند. الینگتون در طول زندگی خود جوایز بی‌شماری را به دست آورد، از جمله یازده بار [[جایزه گرمی]] و نوزده دکترای افتخاری. او در سال ۱۹۶۹، مدال آزادی ایالات متحده آمریکا و در سال ۱۹۷۳ نشان [[لژیون دونور]] فرانسه را که عالی‌ترین مدال‌های ملی این کشورهاست، دریافت کرد. در سال ۱۹۸۸ مؤسسه اسمیتسونین در واشینگتن، بایگانی کامل او را که شامل دویست هزار صفحه آثار و مدارک موسیقایی چاپ نشده بود، در اختیار گرفت تا علاقه‌مندان بتوانند از آنها استفاده کنند.
==پیشینه==
او با نام ادوارد کندی الینگتون در واشینگتن و در خانواده‌ای متوسط به دنیا آمد و هنوز کودک بود که به خاطر رفتار، لباس پوشیدن و شخصیت ویژه‌اش، لقب [[دوک]] گرفت. والدین او زمینه‌های موسیقایی داشتند و هنگامی که الینگتون به سن نوجوانی رسید، پیانو را به سبکی که رگتایم نامیده می‌شد، می‌نواخت. او ابتدا برای دوستانش و در مهمانی‌ها می‌نواخت و خیلی زود گروه کوچکی به نام نغمه‌سرایان دوک تشکیل داد.
الینگتون در سال ۱۹۲۳ به نیویورک رفت و در آنجا دنبال نوازندگانی گشت که بتوانند نغمه‌های خاص گروه او را بنوازند. به ویژه نوازنده ترومپت: جیمز «بابر» مایلی که نوازندگی او با به کارگیری آواهای منحصر به فردی که از طریق استفاده از ابزار تغییر صدا، تشخ‍ّص ویژه‌ای داشت، باعث شد که گروه کوچک الینگتون از یک گروه کوچک آبرومند به یک گروه معتبر و عظیم جاز تبدیل شود. ال لینگتون در سال ۱۹۲۷ در باشگاه کاتن که معتبرترین باشگاه شبانه در منطقه [[هارلم]] نیویورک بود به اجرای برنامه پرداخت. در اواخر دهه ۲۰، با ارکستر دوازده‌نفره خود قطعات معروفی را خلق و ضبط کرد. الینگتون از طریق ضبط و پخش آثارش و نیز از طریق برنامه‌های رادیویی که از باشگاه کاتن پخش می‌شدند، اعتباری ملی و بین‌المللی پیدا کرد. او در سال ۱۹۳۱، گروه خود را برای اولین سفر در ایالات متحده، به راه انداخت.
در سال ۱۹۴۳، ارکستر الینگتون برای نخستین بار در [[تالار کارنگی]] که یکی از معتبرترین مراکز اجرای موسیقی در آمریکاست برنامه اجرا کرد و تا سال ۱۹۵۲، این گروه کم و بیش هر سال در تالار کارنگی به اجرای برنامه می‌پرداخت.
الینگتون که مردی مذهبی بود، در دهه ۶۰، کنسرت‌هایی با موسیقیهای مذهبی اجرا کرد. الینگتون در دوره کاری خود قطعاتی را خلق کرد که برای رپرتوارهای جاز به عنوان استاندارد تلقی می‌شوند.
== منابع ==
{{پانویس}}
*دوک ال لینگتون. در مجله «مقام موسیقایی». انتشارات سوره مهر. آبان و آذر ۱۳۸۵. شماره ۳۶.
== پیوند به بیرون ==
سطر ۱۳ ⟵ ۳۰:
{{موسیقی-خرد}}
{{ترتیب‌پیش‌فرض: الینگتون، دوک}}
[[رده:دوک الینگتون]]
| |||