[[پرونده:Pinyin Tone Chart.svg|right|بندانگشتی|پنج تن (نواخت) گوناگون که در [[زبان چینی استاندارد]] بکار میرود.]]
'''زبان نواخت‌بر''' گونه‌ای از زبان است که با تغییر شیوه ادای واژه‌ها میتوان معانیمعنی‌های مختلفیگوناگونی را ایجاد کرد. زبان چینی از مشهورترین زبانهای نواخت‌بر است.<ref>{{یادکرد ویکی|عنوان = Tone - linguistics |پیوند =/w/index.php?title=Tone_(linguistics)&oldid=356689053 |زبان = | بازیابی = }}</ref> این ویژگی بیشتر در [[زبان تک هجایی|زبانهای تک هجایی]] [[شرق آسیا]] و [[زبانهای نیجر-کنگویی|زبانهای آفریقای جنوبزیر صحرا]] مشاهدهدیده می‌شود. در زبان فارسی هم ویژگی نواختبری بگونه محدود بکار میرود. یک مثال مشهود از خاصیت نواختبری واژگانی در فارسی میتوان به واژهٔ "گویا" اشاره کرد که بسته به نحوه ادای آن میتوان معانیمعنی‌های "روان و سلیس" یا "انگار" را برداشت کرد. همچنین پرسشی، تعجبی یا اخباری کردن جمله‌ها بوسیله تن صدا هم یک ویژگی نواختبری دستوری در زبان فارسی است. در زبانهای شرق آسیایی‌ای چون [[زبان چینی|چینی]]، [[زبان تایلندی|تایلندی]]، [[زبان ویتنامی|ویتنامی]] و برخی زبانهای [[آفریقای جنوب صحرا]]، ویژگی نواختبری واژگانی و دستوری بصورت گسترده در زبان بکار میرود.
