'''نجوم کروی''' یا [[نجوم]] موقعیتی شاخه‌ای از نجوم است که برای تعیین موقعیت اشیا روی [[کرهٔکره آسمان]] مورد استفاده قرار می‌گیرد، همان طور که در یک تاریخ، زمان و جای مشخص روی زمین دیده شده‌است. این شاخه از قدیمی ترین شاخه‌های نجوم است. به متودهای [[هندسهٔهندسه]] کروی و سنجش‌ها در[[اخترسنجی]] کمک می‌کند. این شاخه از نجوم قدیمی ترین شاخه‌است و قدمتش به عهد باستان می‌رسد. ملاحظه‌هایی که از اجرام آسمانی شده‌است (و همچنان می‌شود) برای هدفهای نجومی و مذهبی مهم هستند، همان طور که برای ثبت اوقات و هدایت کردن. علم اندازه گیری واقعی مکانهای اجرام سماوی (آسمانی) در آسمان به عنوان اخترسنجی شناخته می‌شود. عنصرهای ابتدایی نجوم کروی با سیستم‌ها و زمان متناسب است. مختصات اجرام در آسمان با سیستم مختصات استوایی فهرست بندی می‌شوند. که بر روی تصویر استوای زمین روی کرهٔ آسمان پایه گذاری شده‌اند. مکان یک شیء در این سیستم با اصطلاحات [[بعد]] (α) و [[میل]] (δ) داده شده‌است. [[عرض جغرافیایی]] و موقعیت زمانی می‌توانند برای رسیدن به مکان یک شیء در سیستم مختصات عمودی، شامل [[سمت]] و [[ارتفاع]] استفاده شوند.
مختصات اجرام آسمانی مثل [[ستاره]]ها و [[کهکشان]]ها در یک فهرست، فهرست بندی شده‌است، که مکان آن را برای زمان (سال) مشخص، می‌دهد. البته اثرهای ترکیب شدهٔ انحراف مسیر و گردش سبب تغییر مختصات به مقدار کمی در طی زمان می‌شود. اثر این تغییرات در حرکت زمین با انتشارفهرستهای تجدید نظر شده در نوبتهای دیگر، جبران می‌شود.
خط ۷:
چشم غیر مسلح بشر می‌تواند ۶۰۰۰ ستاره را ببیند. که تقریبا نصفشان، در هر زمانی زیر خط [[افق]] قرار دارند.
در جدولهای مدرن ستاره‌ها، کرهٔ آسمان به ۸۸ [[صورت فلکی]] تقسیم شده‌است. هر ستاره‌ای در یک صورت فلکی قرار دارد. صورت فلکی‌ها برای هدایت کردن مفیدند. [[ستارهٔستاره قطبی]] برای یک بیننده که در نیم کرهٔ شمالی قرار دارد نزدیک شمال اوست. این ستاره همیشه در موقعیتی نزدیک بالای قطب شمال قرار دارد.
