'''ابوالفضل احمد بن محمد میدانی نیشابوری'''{{به عربی|أبی الفضل أحمد بن محمد المیدانی النیسابوری، به اختصار أبو الفضل أحمد المیدانی}} شناخته شده به ابوالفضل میدانی (به اختضار: میدانی یا المیدانی) زبان شناس ادیب شاعر و نویسنده [[ایرانی]] مشهور به '''شیخ الادب''' و '''الامام ابو الفضل المیدانی''' در سده پنجم و ششم هجری قمری بوده‌است.میدانی به دو [[زبان فارسی]] و [[عربی]] کاملا مسلط بود.او از شاگردان [[ابوالحسن واحدی|ابوالحسن علی بن احمد واحدی]] و یعقوب بن احمد نیشابوری بود.فرزندش، سعید بن احمد میدانی، و ابوجعفر احمد بن علی مقری بیهقی از شاگردان او بودند.
