خط اوستایی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
خط ۱۶:
در مقابل، اوستایی یک خط کامل با نویسههای (کاراکتر) روشن و رسا برای صداها بود و اجازه ابهام زدایی آوایی چندصداییها (allophone) را میداد. این الفبا شامل شماری از نویسههای بر گرفته از پهلوی شکسته (a, i, k, t, p, b, m, n, r, s, z, š, x<sup>v</sup>) بود حال آنکه برخی از نویسهها (ā, Y) تنها در پهلوی دینی موجود بود (در پهلوی شکسته y , k دارای نویسه یکسان هستند)<sup>[۲]</sup>. به نظر میرسد که برخی از آواها مانند Ə از حروف کوچک یونانی گرفته شده باشد<sup>[۲]</sup>. O اوستایی شکلی ویژه از l پهلوی است که تنها در نشانههای آرامی موجود است. برخی از حروف (مانند: ŋ́, ṇ, ẏ, v) نوآورانه هستند<sup>[۳]</sup>.
خط اوستایی، مانند خط پهلوی و همچنین آرامی از راست به چپ نوشته میشود. در خط اوستایی حرفها به هم جسبیده نیستند و خطوط پیوند (انواع استاندارد عبارتند از: sk, šc, št, ša)کمیاب بوده و خاستگاه ثانویه دارند<sup>[۲]</sup>. فاسی<sup>[۴]</sup> رویهمرفته ۱۶ خط پیوند را فهرست میکند ولی بیشتر آنها در پی تلاش برای زیبا نویسی (کشیدن دم حروف) ایجاد شدهاند.
واژهها و بخش نخستین ترکیبها بوسیله نقطه جدا میشوند. گذشته از اینها، نشانگذاری (punctuation) در دستنوشتهها ضعیف بوده یا اصلا وجود ندارد، و از اینرو کارل فردریش گلدنر در دهه ۱۸۸۰ یک روش نشانگذاری استاندارد را برای نوشتن درست کرد. در این شیوه، که او بر اساس آنچه خود یافته بود آن را توسعه داد، سه نقطه به شکل یک یک سه¬گوش نقش دونقطه، نقطه بند، پایان جمله و پایان بخش را بازی میکند که در واقع با اندازه نقطهها و اینکه یک نقطه در بالا و دونقطه در پایین و یا برعکس دو نقطه در بالا و یک نقطه در پایین قرار بگیرد تعیین میشود. دو نقطه بالا و یکی پایین، با افزایش اندازه نقطه، نشان دهنده دو نقطه، نقطه بند، پایان جمله و پایان بخش میباشد. یک نقطه در بالا و دو نقطه در پایین به معنای پایان جمله و بخش نگریسته میشود<sup>[۶]</sup><sup>[۱]</sup>.
== نویسهها ==
|