زاگروتی: تفاوت میان نسخه‌ها

|اندازه تصویر =250

|عنوان تصویر =کوچاندن مادی‌ها به عنف، [[نینوا]] قره هفتم.

|استان =جنوب شرقی [[آذربایجان شرقی]]

|شهرستان =[[میانه]]

|بخش =[[شهر میانه]]

'''دژ زاگروتی''' (Zakrûti) یا دژ « مادی‌های نیرومند »، که لشکرکشی [[تیگلت پیلسر سوم]] در سال - ۷۴۴ پ. م. - به آنجا خاتمه یافت. اصطلاح زاگروتی به ظاهر مانند لغت [[اکدی]] است ولی به ظن قوی این تشابه ظاهری نتیجهٔ اشتقاق عامیانهٔ کلمه است. شاید لازم باشد که این کلمه را با [[زیکرتو]]ی<ref>Zikrûti</ref> منقول در سالنامه‌های [[سارگون دوم]] مربوط بدانیم. ناحیهٔ زیکرتو در آن زمان با ناحیهٔ [[دیاکو]] همسایه بوده. چنین حدس زده می‌شود که ناحیهٔ دیاکو<ref>[[دیوک]] منقول در آثار [[هرودوت]].</ref> به مرکزیت دژ '''زاگروتی''' بوده است.

متن [[سارگون دوم]] دیاکو را حاکم منصوب از طرف [[منا]] می‌خواند<ref>متن در سارگون دوم اشاره‌ای به ملاقات [[ایرانزو]] پادشاه [[منا]] که در حدود سال - ۷۱۷ -در گذشت با پادشاه [[آشور]] شده است. </ref>. اما بعد یعنی در فاصلهٔ سال‌های - ۷۳۷ تا ۷۱۹ پ. م. - ممکن است قدرت منا آنسوتر به طرف جنوب گسترش یافته بوده و در همان دوره دیاکو خویشتن را تحت حمایت منا قرار داده باشد. و چون در دورهٔ بعد [[اکباتانا]]<ref>[[همدان]] کنونی</ref> تختگاه پادشاهان [[ماد]] گشت، محتمل است که سرزمین دیاکو را باید در مسیر [[قزل اوزن]] میان [[شهر میانه]] و ناحیهٔ شمالی [[همدان]] جستجو کرد. شاید قدرت دیاکو بعدها در اوضاع و احوال مساعد - بعد از تیگلت پیلسر سوم - تا خود همدان بسط یافته یا بر عکس از ناحیهٔ همدان به اینجا بسط یافت. ولی مورد ثانی مستلزم آن بوده است که تیگلت پیلسر از ناحیهٔ دیاکو و یا خطّه‌ای که بعدها جزو ناحیهٔ دیاکو شد عبور کرده باشد، و این امر به هر تقدیر هنگام لشکرکشی سال - ۷۳۷ - تیگلت پیلسر سوم صورت گرفته باشد<ref>راجع به ناحیهٔ [[همدان]] باید گفت که تیگلت پیلسر سوم در ضمن باز گشت از فتوحات در آنجا توقف کرد.</ref>. ممکن است که شاه [[آشور]] در لشکرکشی مزبور از بخش اصلی درهٔ قزل اوزن احتراز کرده و آشوریان از طریق قسمت علیای رود مزبور با یک حرکت دَوَرانی به سوی [[سیبار]]<ref>یا [[سیبور]]، نزدیک [[زنجان]] فعلی</ref> رفته باشند.

[[رده:مناطق مسکونی در گذشتهمنائیان]]