علت پیدایش فکر تدوین این قانون، تجربه‌ای بود که مردم آتن از روی کار آوردن [[پیزیسترات]] به دست آورده بودند، زیرا پیزیسترات با تظاهر به طرفداری از حقوق عامه مردم به قدرت رسید، امّا به محض آنکه قدرت خود را تثبیت نمود، بنای استبداد و خودکامگی گذاشت و ضمن تعرض بر قوانین و اصول، از قدرت خود در جهت تضییع حقوق مردم بهره برد.<ref>اصول حکومت آتن، [[ارسطو]]، ترجمه و تحشیه: دکتر [[محمدابراهیم باستانی پاریزی]]، با مقدمه: دکتر [[غلامحسین صدیقی]]، شرکت سهامی کتابهای جیبی، چاپ سوم، ۱۳۷۰، حواشی صفحات: ۸۰ و ۸۱ [با تغییر فراوان در جمله بندی و نثر]</ref>
== نفی بلد در ایران ==
در مادهٔ ۱۹۰ [[قانون مجازات اسلامی ایران]] یکی از حدهای [[محاربه]] و [[افساد فی‌الارض]]، [[نفی بلد]] دانسته شده است.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://lawstudy.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=27:1388-07-27-10-03-27&catid=12:1388-07-26-08-24-48&Itemid=6 |عنوان= متن کامل قانون مجازات اسلامی ایران | ناشر =سایت مطالعات حقوقی |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۲۳ فوریهٔ ۲۰۱۳}}</ref>
مراد از نفی بلد در میان فقهای امامیه اخراج [[محارب]] از سرزمین محل جرمشان است به شکلی که به هر سرزمینی وارد شوند از هم‌خوارکی، هم‌نشینی، خرید و فروش، ازدواج و… با آن‌ها پرهیز شود است. از این دیدگاه نفی بلد یعنی [[تبعید]]ی که همراه با سخت‌گیری‌های دیگری در محل تبعید است. از [[علی بن موسی الرضا]] در این مورد که محارب چگونه نفی می‌شوند نقل شده که «محارب از شهری که در آن مرتکب جرم گردیده به شهر دیگری فرستاده می‌شود و به اهل آن شهر نوشته می‌شود که این شخص اخراج شده است، پس با او هم نشینی، معامله، ازدواج و نیز هم غذا نشوید و این عمل تا یک سال در مورد وی اجرا می‌گردد.» همچنین حبس‌کردن محارب در محل تبعیدشان نیز از مباحث مطرح‌شده در این زمینه است که برخی علمای معاصر شیعه زندانی‌کردن در مکان تبعید را جایز ندانسته‌اند؛ با این حال برخی هم در شرایطی که تبعیدی در تبعیدگاه ایجاد مفسده کند و کنترل و مراقبتش ممکن نباشد، زندانی‌کردن در محل تبعید را جاز شمرده‌اند.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=http://www.hvm.ir/print.asp?id=26378 |عنوان=تبدیل تبعید حدی به مجازات حبس | ناشر =وب‌گاه معاونت حقوقی و امور مجلس |تاریخ = |تاریخ بازبینی=۲۳ فوریهٔ ۲۰۱۳}}</ref>
