قرارداد داده‌نگار کاربر: تفاوت میان نسخه‌ها

 

UDP [[تسهیم‌سازی]] برنامه (از طریق [[شماره پورت]]) و بررسی یکپارچگی (با استفاده از [[چک‌سام]]) سرایند و بخش داده‌ای را فراهم می‌آورد. اگر مطمئن بودن انتقال موردنظر باشد، بایستی این امکان در برنامه کاربر تعبیه شود.

 

{| class="wikitable" style="margin: 0 auto; text-align: center;"

| colspan="32"|&nbsp;<br />داده<br />&nbsp;

|}

 

UDP داده ها را در قالب قطعاتی (Segment) ارسال می کند، که در ابتدای آنها 8 بایت سرآیند و سپس داده های [[لایه کاربرد]] قرار می گیرد. این سرآیند در جدول بالا نشان داده شده است. دو فیلد [[شماره پورت]] به منظور شناسایی نقاط پایانی (پروسه‌های نهایی) در ماشینهای مبدأ و مقصد به کار می آیند. وقتی یک بسته UDP از راه می رسد، محتوای آن به پروسه متصل به شماره پورت مقصد، تحویل داده می شود. عمل اتصال پروسه به یک پورت از طریق تابع اولیه BIND انجام می شود. (فرآیند مقیدسازی پروسه به یک پورت در TCP و UDP تفاوتی ندارد) در حقیقت، آنچه که UDP در مقایسه با IP معمولی اضافه‌تر دارد پورتهای مبدأ و مقصد هستند. بدون فیلدهای مربوط به پورت، [[لایه انتقال]] نمی داند که با یک بسته چه کار کند. با این فیلدها، داده به درستی تحویل پروسه مربوطه خواهد شد.

 

چک سام در قالب UDP IPv4 با استفاده از یک شبه سرآیند فرضی محاسبه می شود و شباهت زیادی به سرآیند واقعی یک IP دارد. این سرآیند فرضی یک سرآیند واقعی IP نمی باشد که در ارسال بسته IP دخالت دارد. جدول زیر ساختار کامل شبه سرآیند فرضی که تنها برای محاسبه چک‌سام مورد استفاده قرار می گیرد را مشخص می نماید.

 

{| class="wikitable" style="margin: 0 auto; text-align: center;"

[[رده:پروتکل‌های لایه حمل]]

[[رده:پشته قرارداد TCP/IP]]