'''نواخت‌َبر''' گونه‌ای از زبان است که با تغییر شیوه ادای واژه‌ها میتوان معانی مختلفی را ایجاد کرد. زبان چینی از مشهورترین زبانهای نواخت‌بر است.<ref>{{یادکرد ویکی|عنوان = Tone - linguistics |پیوند = http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Tone_(linguistics)&oldid=356689053 |زبان = | بازیابی = }}</ref> معمولاً کمتر پیدا می‌شود که زبانی نواخت‌بر در گروه [[زبانهای هندواروپایی]] قرار گیرد. این ویژگی بیشتر در [[زبان تک هجایی|زبانهای تک هجایی]] [[شرق آسیا]] مشاهده می‌شود. یک مثال مشهود از خاصیت نواخت‌بری در فارسی میتوان به واژهٔ "گویا" اشاره کرد که بسته به نحوه ادای آن میتوان معانی "روان و سلیس" یا "انگار" را برداشت کرد. در زبانهای [[زبان چینی|چینی]]، [[زبان تایلندی|تایلندی]]، [[زبان ویتنامی|ویتنامی]] و [[زبان برمه‌ای|برمه‌ای]] از این نمونه‌ها فراوان است.
