آلگرو (موسیقی)

آلِگرو یا اَلِگرو (به ایتالیایی: allegro) از اصطلاحات موسیقی مربوط به تُندا (سرعت موسیقی) به‌معنای تُند، دوان، شاد، بانشاط و زنده است.
ریشهٔ این کلمه در زبان ایتالیایی به‌معنای خوشحال و شاد است. در موسیقی، «آلگرو» نشان‌دهندهٔ موومان و حرکتی تند و جاندار و بانشاط است، اما به تندیِ «پِرستو» نیست.

«آلِگرو» در مترونوم‌های مختلف با سرعت‌های متفاوت مشخص شده‌است که عبارتند از:

• مترونوم یاماها: ۱۳۰ ضربه در دقیقه
• مترونوم کادنسیا سوئیسی: ۱۵۲ تا ۱۸۴ ضربه در دقیقه
• مترونوم وینتر آلمانی: ۱۲۰ تا ۱۶۸ ضربه در دقیقه
• مترونوم سنت توماس آمریکایی: ۱۵۴ تا ۱۹۰ ضربه در دقیقه

نام‌ها و اصطلاحات مرتبط

• آلِگرتو (Allegretto): به معنای تُند (کم تُند) اما نه به تندی و سرزندگی «آلگرو».
• آلِگرتو گراسیوزُو (Allegretto grazioso): به معنای اجرایی جاندار و معتدل و لطیف.
• آلِگرتو شِرزاندُو (Allegretto Scherzando): به معنای اجرایی معتدل، ظریف و سبُک.
• آلِگرو آجیتاتُو (Allegro agitato): به معنای تند، زنده، فِرز، مضطرب، پُر هیجان و گریزان.
• آلِگرو انیماتُو (Allegro animato): به معنای تند، فِرز، جاندار و باروح.
• آلِگرو آپاسیوناتُو (Allegro appassionato): به معنای فِرز، جاندار، پُرشور و سرشار از هیجان.
• آلِگرو آسای (Allegro assai): به معنای بسیار زنده و تندتر از آلگروی تنها.
• آلِگرو بریلانته (Allegro brillante): به معنای زنده، تند و درخشان.
• آلِگرو مُولتُو (Allegro molto): به معنای خیلی تند، بسیار تند و فِرز.
• آلِگرو مُوسو (Allegro mosso): به معنای جاندار و متحرک مغموم.
• آلِگرو وِلُوچِه (Allegro veloce): به معنای تند و اجرایی سَبُک و درخشان.
• آلِگرو ویواچِه (Allegro vivace): به معنای چابک، جاندار، سرزنده سرشار از جنب و جوش (سریع تر از آلگروی تنها).
• آلِگرو ویوُ (Allegro vivo): به معنای تند، جاندار، باروح، بسیار تند و سریع (سریع تر و جاندارتر از آلگروی تنها).

جستارهای وابسته

• تمپو
• ریتارداندو
• اچلراندو
• لارگو
• گراوه

منابع

• ناصری، فریدون (۱۳۸۲) [۱۳۷۸]. فرهنگ جامع اصطلاحات موسیقی. تهران: انتشارات روزنه. شابک ۹۶۴-۶۱۷۶-۶۷-۴.
• کمال پورتراب، مصطفی (۱۳۸۵). تئوری موسیقی. تهران: چشمه. صص. صفحه ۱۴۰. شابک ۹۶۴-۶۱۹۴-۲۷-۳.
• منصوری، پرویز (۱۳۷۴). تئوری بنیادی موسیقی. تهران: کارنامه. صص. صفحه ۲۴۸. شابک ۹۶۴-۴۳۱-۰۰۱-۲.
• وجدانی، بهروز (۱۳۷۱). فرهنگ تفسیری موسیقی. تهران: مترجم. صص. صفحه ۲۶.