ویکی‌پدیا

اتریل ویو

اتریل ویو[۵][۶] (به انگلیسی: Ethereal Wave) که اتریل گوت[۷] یا به‌طور خلاصه اتریل[۸][۹] نیز نامیده می‌شود، یکی از زیرسبک‌های موسیقی دارک ویو است.[۱۰]

اتریل ویو
Ethereal Wave
ریشه‌های سبکیگوتیک راک، دارک ویو، پست پانک،[۱] موج نو[۲]
ریشه‌های فرهنگیاوایل دههٔ ۱۹۸۰، بریتانیا
سازهای معمولصدای انسان، گیتار الکتریک، گیتار بیس، درام، ماشین درام، سینث‌سایزر
فرم‌های مشتق‌شدهدریم پاپ،[۳] شوگیزینگ[۴]
سایر مطالب
موج سرد، نئوکلاسیکال دارک ویو

این سبک با اصطلاحاتی همچون «وهم انگیز»، «خیالی» و «از دنیای دیگر» نیز توصیف می‌شود.[۱۱][۱۲]

اتریل ویو اولین بار در انگلستان و در اوایل دههٔ ۱۹۸۰،[۱۳][۱۴][۱۵] به عنوان سبکی جدا شده از موسیقی گوتیک راک و توسط گروه‌هایی از جمله کوکتو تویینز،[۱۶] دیس مورتال کویل و دد کن دنس[۱۷][۱۸] که همگی آثار خود را با همکاری شرکت ناشر 4AD منتشر می‌کردند،[۱۹][۲۰] شکل گرفت.

در نیمهٔ دوم دههٔ ۱۹۸۰، توسعهٔ این سبک در ایالات متحده آمریکا ادامه پیدا کرد، هنرمندان و گروه‌هایی مانند ایریا (بعداً د مون سون تایمز نام گرفت) و هونلی بادیز، که گروهی متشکل از اعضای سابق گروه‌های دیس مورتال کویل و دد کن دنس بود، تأثیر بسزایی بر توسعه و شکل‌گیری این سبک داشتند.[۲۱]

سبک اتریل ویو، و به‌طور ویژه آثار گروه کوکتو تویینز، یکی از مهم‌ترین عناصر الهام‌بخش برای شکل‌گیری جنبش دریم پاپ/شوگیزینگ در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ بود.[۱۸]

منابع ویرایش

  1. ↑ Mimi Abramovitz, Karen Kelly, Evelyn McDonnell: Stars Don't Stand Still in the Sky. Music and Myth, New York University Press 1998, شابک ‎۰−۸۱۴۷−۴۷۲۷−۲, صفحه ۸۲
    "Punk flicked its emotional switch from anger to depression, and became more ethereal in the process. The careers of the most successful atmospheric post-punk bands – The Cure, Siouxsie and the Banshees, Cocteau Twins, Dead Can Dance – tended to be long and uneven."
  2. ↑ مایکل آلرز؛ کریستوف ژاک (۲۰۱۶). «فصل ۱۴». Perspectives on German Popular Music. Ashgate. ص. صفحه ۷. شابک ۱-۴۷۲-۴۷۹۶۲-۹.
  3. ↑ سایمون رینولدز (۱ دسامبر ۱۹۹۱). «Pop View; 'Dream-Pop' Bands Define the Times in Britain». نیویورک تایمز.
  4. ↑ Cam Lindsay: Sound of Confusion. How Shoegaze Defied Critics and Influenced a Generation, Exclaim.ca, آگوست ۲۰۰۸.
    "Like any genre, 'shoegazing' has many parents; most date the first traces back to the drugged-out noise and motionless performances of the Velvet Underground. More obviously, the groundwork was laid in early '80s Britain by The Cure albums 'Faith' and 'Pornography', by the swirling buzz-saw noise and anti-social behaviour of the Jesus & Mary Chain, the ethereal textures of Cocteau Twins and the hypnotic drones of Spacemen 3."
  5. ↑ «Cocteau Twins». Glasnost Wave magazine. آلمان (۴۲): ۳۲ تا ۳۴. آوریل ۱۹۹۴. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
  6. ↑ Thomas Wacker (بهار ۱۳۹۷). «Projekt Records label portrait». Black music magazine (۷/۹۷): ۶۶.
  7. ↑ «Projekt: Ethereal Gothic». Propaganda Magazine. نیویورک (۱۹): ۱۹. سپتامبر ۱۹۹۲. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
  8. ↑ Hyperium Records: "Ethereal, Gothic & Dark Ambient", CD order form, booklet insert of the Beneath the Icy Floe v. 3 compilation (German pressing), released in 1995
  9. ↑ Discogs: Cover of the Projekt: Gothic compilation (see tagline), released in 2002
  10. ↑ ریسمان، برایان (آوریل ۱۹۹۹). «The Scene Is Now: Dark Wave». CMJ New Music Monthly (۶۸): ۴۸. "Female vocals, both wispy and operatic, have become fashionable, particularly in the Ethereal subgenre" پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
  11. ↑ Michael Fischer: "The ethereal romanticism of this EP makes for the closest thing in pop to a music for Gothic cathedrals", Cocteau Twins review ("Love's Easy Tears"), The Michigan Daily, صفحهٔ ۷, ۲۳ مارس ۱۹۸۷
  12. ↑ Beautiful Noise: Robert Smith (The Cure) describes the Cocteau Twins' sound as "ethereal" and "romantic"
  13. ↑ CD Review magazine: "The Cocteau Twins' calling card — ethereal soundscapes marked by offbeat, haunting female vocals — was unique back in the early '80s.", Cocteau Twins album review, صفحهٔ ۴۴, شماره ۱ تا ۶, ۱۹۹۰
  14. ↑ Rick Poynor: Vaughan Oliver. Visceral Pleasures, صفحهٔ ۷۵, Booth-Clibborn 2000, شابک ‎۱−۸۶۱۵−۴۰۷۲−۸
  15. ↑ Fred Perry Subculture: "...the 4AD roots lay within a sub-set of post-punk, and it is this period in the 80s where 4AD have developed a cult status. The label, alongside its artists, nurtured and raised a new and defined sound, predominantly ethereal and dark...", Book presentation of Martin Aston's Facing the Other Way: The Story of 4AD بایگانی‌شده در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine, سپتامبر ۲۰۱۳
  16. ↑ Oliver Köble: Vollendete Gothic-Ästhetik, Interview with William Faith of Faith & The Muse (and Tess Records), Glasnost Wave magazine, شماره ۴۴, صفحهٔ ۱۱, آلمان، نوامبر/دسامبر ۱۹۹۴
  17. ↑ Thierry F. Le Boucanier: Batcave Memories, Camion Blanc, 2011, شابک ‎۲−۳۵۷−۷۹۱۱۳−۶
    "Les groupes d'éthéré les plus représentatifs et précurseurs sont Dead Can Dance, Cocteau Twins et This Mortal Coil."
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ Olivier Bernard: Anthologie de l'ambient, Camion Blanc, 2013, شابک ‎۲−۳۵۷−۷۹۴۱۵۱
    "L'ethereal wave s'est développée à partir du gothic rock, et tire ses origines principalement de la musique de Siouxsie and the Banshees (les Cocteau Twins s'en sont fortement inspirés, ce qui se ressent dans leur premier album Garlands, sorti en 1982). Le genre s'est développé surtout autour des années 1983-1984, avec l'émergence de trois formations majeures: Cocteau Twins, This Mortal Coil et Dead Can Dance... Cela est rendu par des effets d'écho, de reverb et de delay très imposants sur les guitares... On relève une prédominance d'un chant féminin haut perché ou très ample et de voix masculines soufflées, douces at contemplatives. Les paroles sont parfois difficilement compréhensibles... L'ethereal wave (et notamment les Cocteau Twins) a grandement influencé le shoegaze et la dream pop. Les labels principaux promouvant le genre sont 4AD et Projekt Records."
  19. ↑ Staci Bonner: "In 1982, they hand-picked their record label, 4AD — a company that had corralled all that was gothically ethereal...", Interview with the Cocteau Twins, Reflex magazine, سپتامبر ۱۹۸۸
  20. ↑ Colin Larkin: "... the label which, more than anyone else, was capable of handling their brand of ethereal, dreamlike elegance.", Guinness Encyclopedia of Popular Music, صفحهٔ ۱۱۵۶, Guinness Publishing 1992, شابک ‎۰−۸۵۱۱۲−۹۳۹−۰
  21. ↑ Option music magazine, صفحهٔ ۱۰۲, Sonic Options Network 1988
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=اتریل_ویو&oldid=37905490»