اوج بیگ
اوج بیگ یا اوچ بیگ (به ترکی عثمانی: اوج بگ، لاتین‌نویسی: uc beğ) عنوانی بود که در زمان سلطنت سلجوقیان روم[۱] و ظهور امپراتوری عثمانی به سرداران جنگاور نیمه‌خودمختار داده می‌شد. آنها به عنوان رهبران گروه‌های جنگجوی آکینجی، در فتوحات و نبردها علیه امپراتوری بیزانس و سایر دولت‌های مسیحی بالکان نقش اصلی را داشتند.
این اصطلاح مشابه مرزبان در فارسی یا مارگراف اروپای غربی است. اوج بیگ‌ها را غازی خطاب می‌کردند و معمولاً درویش بودند. پس از آنکه میخائیل هشتم اعزام نیرو و کمک‌های زمینی[۲] را حذف کرد، بسیاری از نظامیان بیزانس به خدمت امپراتوری عثمانی درآمدند.
اولین اوج بیگ روم‌ایلی، شاهین پاشا بود که ادرنه، استارا زاگورا، و پلوودیف را فتح کرد و بعدها بیگلربیگی ایالت روملی شد. پاشا یگیت‌بیگ، اوج بیگ اسکوپیه برای سرزمین‌های صربستان و یونان بود و به سوی بوسنی و موره پیشروی می‌کرد.[۳]
جستارهای وابسته ویرایش
منابع ویرایش
- ↑ Stanford J. Shaw, Ezel Kural Shaw, (1976), History of the Ottoman Empire and Modern Turkey, p. 14.
- ↑ Boundaries and Frontiers in Medieval Muslim Geography; American Philosophical Society; Ralph W. Brauer; 1995 ;p. 84 ISBN 978-0-87169-856-8.
- ↑ Bearman, P. J. ; Bianquis, Th. ; Bosworth, C. E. ; van Donzel, E. & Heinrichs, W. P. , eds. (2000). The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume X: T–U. Leiden: E. J. Brill. p. 838. ISBN 978-90-04-11211-7.