ویکی‌پدیا

کردستان ترکیه

بخش‌های کردنشین ترکیه
(تغییرمسیر از بخش‌های کردنشین ترکیه)

بخش‌های کردنشین ترکیه (به کردی:باکووری کوردستان)[۳] نام بخش شرقی ترکیه است که بیشتر ساکنان آن کرد هستند. این منطقه با مساحتی حدود ۳۵۰ هزار کیلومتر مربع[۱] (به‌طور تقریبی معادل ناحیه آناتولی شرقی و ناحیه آناتولی جنوب شرق با حدود ۹ میلیون نفر جمعیت در سال ۲۰۱۰) ۲۹٫۳۶ درصد از خاک ترکیه را دربر گرفته است؛[۴] حدود دوسوم کردهای ترکیه در جنوب شرقی و شرق ترکیه (موسوم به بخش‌های کردنشین ترکیه) سکونت دارند. در برآورد ۲۰۱۲ مؤسسه آمار ترک استات (The Turkish Statistical Institute)، جمعیت کردهای ترکیه بیش از ۱۲ میلیون نفر (۱۲٬۶۹۱٬۸۲۴) و بیش از نود و نه درصد از جمعیت ۷۴٬۷۰۰٬۰۰۰ نفری ترکیه را تشکیل می‌دهد.[۵] بر طبق منابع سازمان سیا در سال ۲۰۰۸ میلادی، بافت قومیتی ترکیه، شامل ۸۵٪ ترک، ۱۰٪ کرد و ۵٪ سایر گروه‌های قومی می‌باشند.[۶] منابعی دیگر حدود ۹۰٪ مردم ترکیه را ترک، ۵٪ را کرد و ۵٪ را از میان سایر اقوام برآورد می‌کنند و جمعیت کردهای ترکیه را ۱۰ میلیون تخمین می‌زنند.[۷][۸][۹][۱۰]

کردستان ترکیه
کل جمعیت
۱۰ میلیون نفر[۱] تا ۱۲ میلیون نفر (تخمین ۲۰۲۲)
مناطق با جمعیت چشمگیر
ناحیه آناتولی شرقی و ناحیه آناتولی جنوب شرق استان استانبول، استان قهرمان‌مرعش، استان آدانا و استان مرسین
زبان‌ها
زبان کردی، زازاکی
دین
اسلام اکثریت سنی، و اقلیتی ازعلوی (اهل حق)و ایزدی[۲]
قومیت‌های وابسته
گروه‌های قومی ایرانی
نقشه کشور کردستان برپایه پیمان سور
مناطق با اکثریت کردی در ترکیه
رنگ قرمز درصد جمعیت کرد نسبت به باقی جمعیت ترکیه در مناطق است (قرمز کمرنگ نشان‌گر درصد جمعیت پایین‌تر می‌باشد)

بسیاری از شهرهای کردستان ترکیه طی سال‌های اخیر به علت نارضایتی مردم کرد از وضعیت موجود صحنه آشوب و درگیری بوده است. گروه‌های توریستی مانند پ‌ک‌ک خواهان خودمختاری مناطق کردنشین در ترکیه می‌باشند. بسیاری از کردهای ترکیه به استانبول مهاجرت کرده‌اند بگونه‌ای که استانبول با نزدیک به ۱ میلیون جمعیت کرد به بزرگ‌ترین شهر کردنشین ترکیه مبدل گشته است.[۱۱][۱۲][۱۳][۱۴][۱۵]

از سال ۱۹۹۰ مهاجرت اجباری از جنوب شرقی ترکیه، میلیون‌ها کرد را به شهرهایی مانند استانبول، آنکارا و ازمیر آورد.[۱۶] جمعیت کردها در استانبول بین ۷۰۰ تا ۹۰۰ هزار نفر تخمین زده می‌شود (سال ۱۹۹۷).[۱][۱۷][۱۸] همچنین طبق تخمین دیگری جمعیت کردها در استانبول، آنکارا، ازمیر و سایر شهرهای بزرگ (به جز استان‌های کردنشین ترکیه) در حدود ۳۵ درصد کل جمعیت کردهای ترکیه است که چیزی حدود ۹۰۰ هزار تا ۱٫۵ میلیون نفر می‌باشد.[۱۹]

پیشینه ویرایش

مقالهٔ اصلی: کردوئنه
 
مناطقی که با رنگ سبز مشخص شده مناطق با حداکثریت کرد است، که در اختیار حزب hdp است.

کردوئنه سرزمینی باستانی در جنوب دریاچهٔ وان و شمال میانرودان در هزارهٔ اول پیش از میلاد بود. بسیاری بر این باورند که کردوئنه همان سرزمینی‌ست که امروز کردستان خوانده می‌شود.[۲۰][۲۱][۲۲][۲۳][۲۴][۲۵][۲۶][۲۷][۲۸] و دانشنامه کلمبیا این ارتباط را ذکر کرده است.[۲۹]

برخی از دانشوران قرن نوزدهم نظیر جرج رولینسن کردوئنه و کاردوخی را با کردهای امروزی یکی دانستند و اظهار کردند کاردوخی معادل لغوی باستانی کردستان است.[۳۰][۳۱][۳۲] برخی منابع آکادمیک تازه معتقدند باید پروتو-کرد دانسته شود.[۳۳] نمونه‌های زیادی از این‌گونه نام‌ها وجود دارد که به دلیل سختی بیان حرف «خ» در لاتین است.[۳۴] با این حال باور بر این است که مردم کردوئنا به زبانی ایرانی سخن می‌گفته‌اند.[۳۵]

در سال ۹۹۰ تا ۱۰۸۵ میلادی دودمان کردتبار مروانیان بر شمال میانرودان، بدلیس، دیاربکر و وان حکم می‌راندند.[۳۶]

مبارزات کردها در دورهٔ عثمانی علیه سلطهٔ ترک‌ها برقرار بود؛ یکی از نمونه‌ها شورش و مقاومت یزدانشیر امیر بوتان بود. با تجزیهٔ امپراطوری عثمانی و متعاقب آن معاهدهٔ سور (که قراردادی در به رسمیت شناختن حقوق ملی کردها بود)، ایجاد دولت کردستان در خاک امپراطوری عثمانی پیشین منظور شده بود. بعدها پیمان لوزان جایگزین پیمان سور گردید. به همین دلیل کردها به رهبری شیخ محمود برزنجی در مقابل ارتش انگلیس در خاک کردستان عراق امروزین دست به مقاومت زدند.[نیازمند منبع]

مصطفی کمال‌پاشا (آتاترک) که جنگ‌های استقلال ترکیه را فرماندهی می‌کرد، به نقش حساس کردها در این جنگ واقف بود، از این‌رو با دادن وعده‌های زیاد به کردها حمایت آن‌ها را جلب، و در سایهٔ پیروزی‌های چشمگیر مصطفی کمال، براساس معاهدهٔ لوزان، دولت نوین ترکیه تحت حاکمیت کمالیسم به رسمیت شناخته شد. اما ممنوع‌شدن مظاهر هویت کردی از جمله زبان و پوشش، تمامی نیروهای ملی و مذهبی را وادار به عکس‌العمل نمود و از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۳۹، در اثر سخت‌گیری‌های دولت ترکیه یک سلسله شورش‌هایی در میان کردها علیه دولت مرکزی ترکیه به وقوع پیوست. شورش شیخ سعید پیران، قیام آرارات و قیام درسیم از مهم‌ترین شورش‌های این دوره هستند. دولت مرکزی ترکیه با واکنش‌های سخت و خشن، کلیه شورش‌های صورت گرفته را سرکوب کرد.[۳۷]

مهم‌ترین حرکتی که در بخش‌های کردنشین ترکیه بوقوع پیوست، تشکیل جمهوری آرارات در سال ۱۹۲۷ در بخش‌های کردنشین ترکیه بود. جمهوری آرارات توسط روشنفکران کرد و خاندان بدرخانیان برپا گشته بود که توسط حکومت ترکیه سرکوب گردید.[۳۸]

در بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۳۸ در پی قیام درسیم، ارتش ترکیه به رهبری آتاتورک ۶۵٬۰۰۰ تا ۷۰٬۰۰۰ از کردهای علوی ساکن استان درسیم (استان تونج‌ایلی امروزی) را قتل‌عام کردند.[۳۹]

فرهنگ و مردم ویرایش

بیشتر کردهای ترکیه به گویش کرمانجی و بخشی از کوردها به گویش زازا سخن می‌گویند. در کل کردهای ترکیه اشتراکات فراوانی با سایر کردها در کشورهای دیگر دارند و در طول تاریخ و به ویژه پیش از مرزبندی‌های معاصر، همواره با سایر کردها پیوند داشته‌اند، اکثریت کردهای ترکیه سنی مذهب می‌باشند.[۴۰][۴۱][۴۲]

یکی از مهم‌ترین جشن‌ها و مراسم‌هایی که در مناطق کردنشین ترکیه رایج‌است، جشن نوروز می‌باشد. این جشن‌ها در واقع حدود یک هفته قبل از نوروز توسط جوانانی که در روستاها و شهرها آتش روشن می‌کنند و از روی شعله‌ها می‌پرند (سنتی که در ایران نیز دیده می‌شود) آغاز می‌شوند.[۴۳][۴۴] به علت راهپیمایی‌هایی که کردها مخصوصاً در شهر دیاربکر به مناسبت نوروز ترتیب می‌دهند و حساسیت‌هایی که دولت ترکیه به این تجمعات داشته است، این گردهمایی در خیابان‌ها رنگ و بوی سیاسی گرفته است.[۴۵][۴۶][۴۷]

سیاست ویرایش

در انتخابات مجلس ملی ترکیه (۲۰۱۱) حزب عدالت و توسعه توانست که قریب به نیمی از آرای شرکت کنندگان در انتخابات را کسب کند و جبهه رنج، دمکراسی و آزادی نیز که احزاب کردی BDP و PAR - HAK و KADEP از آن حمایت به عمل آورده بودند با شعار «برای جمهوری دمکراتیک، برای خودمختاری دمکراتیک» در انتخاب با نامزدهای مستقل شرکت کرده بود.[۴۸]

در انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه (۲۰۱۴) حزب دموکراتیک خلق‌ها، صلاح الدین دمیرتاش را به عنوان نامزد انتخابات ریاست جمهوری معرفی کرد که به رقابت با دو نامزد دیگر از جمله رجب طیب اردوغان، نخست‌وزیر ترکیه و نامزد حزب عدالت و توسعه، پرداخت، با این حال رجب طیب اردوغان با کسب ۵۱/۷۹٪ آرا پیروز انتخابات شد.

اقتصاد ویرایش

 
درآمد سرانهٔ استان‌های ترکیه بر اساس آمار سال ۲۰۱۱ (به دلار):
  ۲۶ ۰۰۰ و بیشتر
  ۲۲ ۰۰۰ – ۲۶ ۰۰۰
  ۱۸ ۰۰۰ – ۲۲ ۰۰۰
  ۱۳ ۷۰۰ (میانگین ترکیه) – ۱۸ ۰۰۰
  ۱۰ ۰۰۰– ۱۳ ۷۰۰
  ۶ ۰۰۰ – ۱۰ ۰۰۰
  ۲ ۰۰۰ – ۶ ۰۰۰
   کمتر از۲ ۰۰۰

مناطق کردنشین ترکیه همواره جزو فقیرترین و توسعه نیافته‌ترین مناطق این کشور بوده‌اند و نرخ بیکاری جوانان در این منطقه بسیار بیشتر از دیگر نقاط کشور است. تهیدستی، بیکاری، محرومیت، سرکوب و خفقان در نواحی جنوب‌شرقی و شرق ترکیه در طی سدهٔ اخیر، موجب پدید آمدن جریانی به نام پ‌ک‌ک در دههٔ ۱۹۷۰ شده است.

کردها و ترکیه ویرایش

همچنین ببینید: کردها در کشور ترکیه

بنیاد حقوق بشر دیاربکر (İHD) اعلام کرده که در سالیان ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ بیش از پنج هزار نفر از شهروندان عادی کُرد در ترکیه توسط واحد اطلاعات و ضدترور ژاندارمری (JITEM) کشته شده‌اند و اجساد اغلب این قربانیان کشف نشده است.[۴۹] شرکت رادیو تلویزیون دولتی ترکیه کانالی به نام ت‌رت کردی (TRT KURDI) را که به صورت ۲۴ ساعته به زبان کردی پخش می‌کند راه‌اندازی کرده است.[۵۰][۵۱] به گفته کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران، ۷۰ درصد از روزنامه‌نگارانی که در سال ۲۰۱۲ در ترکیه زندانی شده‌اند، کرد هستند و در این سال ترکیه بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران در جهان بوده است.[۵۲]

نلسون ماندلا، قهرمان مبارزه با نژادپرستی، در سال ۱۹۹۲ از پذیرش «جایزه صلح آتاترک» سرباز زد.[۵۳][۵۴][۵۵] در تلاشی برای انکار هویت کردها دولت ترکیه تا سال ۱۹۹۱ کردها را جزو ترک‌های کوهستانی رده‌بندی می‌کرد.[۵۶][۵۷]

ناحیه‌های کردنشین ترکیه ویرایش

ردیف نام مرکز نام کردی وسعت (کیلومتر مربع) جمعیت (۲۰۲۲)
۱ آناتولی جنوب شرقی (۶ استان) دیاربکر ناوچهٔ ئاناتۆلیای باشووری ڕۆژهه‌ڵات ۶۲٬۷۶۲ ۹٬۳۰۵٬۳۱۲
۲ آناتولی شرقی (۱۵ استان) وان ناوچهٔ ئاناتۆلیای ڕۆژهه‌ڵات ۱۵۱٬۷۹۵ ۶٬۳۷۵٬۸۶۶
کل بخش‌های کردنشین ترکیه دیاربکر باکووری کوردستان ۲۱۴٬۵۵۷ ۱۵٬۶۸۱٬۱۷۸

استان‌ها ویرایش

مقالهٔ اصلی: استان‌های ترکیه

سرزمین‌های کردنشین در ترکیه در تقسیمات کشوری ترکیه در گذشته ۱۱ استان (به ترکی: ایل) بودند.[۵۸] و بعدتر بر اثر تقسیمات کشوری مجدد، همان سرزمین‌ها را این بار به ۱۷ استان تقسیم کردند.[۵۹] و بعدتر در آغاز دهه ۹۰ بر اثر تقسیمات کشوری جدیدتر، همان سرزمین‌ها را این بار به ۲۱ استان تقسیم کردند.[۵۹] کشور ترکیه دارای ۸۱ استان است که بر اساس دانشنامه بریتانیکا کردها در ۲۱ استان کردنشین در اکثریت هستند. بخش‌های کردنشین ترکیه شامل تمام ۱۵ استان آناتولی شرقی و ۶ استان از ۸ استان آناتولی جنوب شرقی (به جز دو استان استان غازی عینتاب و استان کیلیس) است. همچنین کردها در سایر مناطق و استان‌های ترکیه نیز حضور دارند. برای نمونه در خارج از بخش‌های کردنشین ترکیه در استان غازی عینتاب (پارێزگای دیلۆک) در آناتولی جنوب شرقی یا استان آق‌سرای (پارێزگای ئاکسارای) یا استان سیواس (پارێزگای سێواس) در ناحیه آناتولی مرکزی تعداد زیادی کرد زندگی می‌کنند و اقلیت‌هایی پرشمار در ناحیه مدیترانه و ناحیه اژه و ناحیه مرمره دارند ولی در ناحیه دریای سیاه جمعیت بسیار کمی دارند.[۶۰]

فهرست استان‌های کردنشین ترکیه ویرایش

مقالهٔ اصلی: کردها در ترکیه
 
ناحیه آناتولی جنوب شرقی
 
ناحیه آناتولی شرقی
 
استان‌های آناتولی جنوب شرقی
 
استان‌های آناتولی شرقی

از استان‌های ترکیه ۲۱ استان به عنوان مناطق با اکثریت کرد معرفی می‌شود. هم در این مناطق اقلیت‌های قابل توجه عرب، ارمنی، آشوری و ترک وجود دارد و هم در سایر مناطق ترکیه اقلیت‌های قابل توجهی از کردها همانند کردهای استانبول و کردهای آناتولی مرکزی و سایر اقوام وجود دارند. استان‌های هر ناحیه به ترتیب وسعت مرتب شده‌اند:[۶۱]

ردیف نام مرکز نام کردی وسعت (کیلومتر مربع) جمعیت (۲۰۱۹)
آناتولی جنوب شرقی
۱ استان اورفا اورفا ڕحا ۱۹٬۳۳۶ ۲٬۰۷۳٬۶۱۴
۲ استان دیاربکر دیاربکر ئامه‌د ۱۵٬۲۰۴ ۱٬۷۵۶٬۳۵۳
۳ استان ماردین ماردین مێردین ۸٬۸۰۶ ۸۳۸٬۷۷۸
۴ استان آدیامان آدیامان سه‌مسوور ۷٬۶۰۶ ۶۲۶٬۴۶۵
۵ استان شرناک شرناک شڕنه‌خ ۷٬۱۵۱ ۵۲۹٬۶۱۵
۶ استان باتمان باتمان ئێلح ۴٬۶۵۹ ۶۰۸٬۶۵۹
آناتولی شرقی
۷ استان ارزروم ارزروم ئه‌رزیڕۆم ۲۵٬۳۳۰ ۷۶۲٬۰۶۲
۸ استان وان وان وان ۱۹٬۴۱۴ ۱٬۱۳۶٬۷۵۷
۹ استان ملطیه ملطیه مه‌له‌تی ۱۲٬۱۰۲ ۸۰۰٬۱۶۵
۱۰ استان ارزنجان ارزنجان ئه‌رزگان ۱۱٬۷۲۷ ۲۳۴٬۷۴۷
۱۱ استان آغری آغری قه‌ره‌کۆسه ۱۱٬۴۹۸ ۵۳۶٬۱۹۹
۱۲ استان قارص قارص قارس ۱۰٬۱۳۹ ۲۸۵٬۴۱۰
۱۳ استان الازیغ الازیغ خارپێت ۹٬۲۸۱ ۵۹۱٬۰۹۸
۱۴ استان بینگول بینگول چه‌ولیگ ۸٬۲۵۳ ۲۷۹٬۸۱۲
۱۵ استان موش موش مووش ۸٬۰۶۷ ۴۰۸٬۸۰۹
۱۶ استان تونجلی تونجلی درسیم/مامهکی ۷٬۶۸۵ ۸۴٬۶۶۰
۱۷ استان حکاری حکاری جۆله‌مێرگ ۷٬۱۷۸ ۲۸۰٬۹۹۱
۱۸ استان بیتلیس بیتلیس بدلیس ۷٬۰۹۴ ۳۴۸٬۱۱۵
۱۹ استان سعرد سعرد سێرت ۵٬۴۷۳ ۳۳۰٬۲۸۰
۲۰ استان اردهان اردهان ئه‌رده‌هان ۴٬۹۶۷ ۹۷٬۳۱۹
۲۱ استان ایغدیر ایغدیر ڕه‌شقه‌ڵاس ۳٬۵۸۷ ۱۹۹٬۴۴۲
کل بخش‌های کُردنشین ترکیه دیاربکر ئامه‌د ۲۱۴٬۵۵۷ ۱۲٬۸۰۹٬۳۵۰

رشد جمعیت ویرایش

 
نرخ رشد جمعیت در مناطق مختلف ترکیه (۲۰۱۳).
  4-5
  3-4
  2-3
  1.5-2
  1-1.5

همان‌طور که در نقشهٔ سال ۲۰۱۳ ترکیه مشخص شده است، رشد جمعیتی کردها دست‌کم دو تا سه برابر مناطق ترک‌نشین در ترکیه است. پیر شدن جمعیت در ترکیه به باور امروز سران حزب عدالت و توسعه آن‌ها را از ادامهٔ پیشرفت‌ها و رشد اقتصادی بازمی‌دارد. در بخش اجتماعی نیز بنیان خانواده و آسیب‌های افزایش میانگین سنی جمعیت، جامعهٔ ترکیه را تهدید می‌کند که به باور بسیاری از آسیب‌شناسان اجتماعی، اکثر جرائم ریشه در نهاد خانواده دارند. بر این اساس بُعدی از سخنان اردوغان مربوط به معضل اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی پیری جمعیت ترکیه در آینده است و آن را تهدیدی بر همهٔ حوزه‌ها و شئونات زندگی شهروندان این کشور می‌داند. دلیل دوم این موضوع نیز از دو جهت قابل توجه است. اول اینکه، کاهش رشد جمعیت به عنوان تهدیدی بر امنیت ملی از ناحیهٔ کردها محسوب می‌شود. این بُعد ماهیتی کاملاً سیاسی ـ امنیتی برای ترکیه دارد. بدین معنا که نرخ رشد جمعیت در شرق و جنوب‌شرق ترکیه (مناطق کردنشین) بیشتر از سایر مناطق است. به همین دلیل بخش مهمی از نگرانی‌های جامعهٔ ترکیه از رشد جمعیت کردها نشأت می‌گیرد. این بدین معنی است که امنیت ملی ترکیه در برابر کردها بیشتر در معرض آسیب و بحران قرار دارد. علاوه براین، تمرکز کردها در برخی استان‌ها و افزایش جمعیت این استان‌ها نگرانی جمعیتی دیگر ترکیه می‌باشد. پس از آغاز جنگ شبه‌نظامیان کرد علیه دولت ترکیه در دههٔ ۱۹۸۰، برخی استان‌ها به ویژه دیاربکر تمرکز جمعیتی کردها را تجربه کرد. این موضوع امنیت ملی ترکیه را با تهدید مواجه می‌سازد. سران ترکیه نگران هستند که افزایش جمعیت این استان‌ها در برابر جمعیت کم استان‌های ترک‌نشین همجوار دردسرساز شود. آن‌ها بدین منظور برنامهٔ مدونی را برای جلوگیری از کاهش جمعیت ترک‌ها اتخاذ نموده‌اند و امیدوارند نتیجه دهد. رشد جمعیتی بالای کردها نشان می‌دهد که در آینده اعتراضات گسترده‌تری به نابرابری‌های اجتماعی و تضعیف حقوق کردها صورت خواهد گرفت. در واقع نرخ بالای رشد جمعیت کردها در برابر ترک‌ها، آن‌ها را در وضعیت مناسب‌تری در جهت خواست حقوق خود سوق می‌دهد. این مهم از دیگر نگرانی‌های اردوغان و سایر احزاب ملی‌گرای ترک در خصوص نرخ رشد جمعیتی کنونی می‌باشد.[۶۲]

نقشه‌ها ویرایش

جاذبه‌های گردشگری ویرایش

نگارخانه ویرایش

جستارهای وابسته ویرایش

پانویس ویرایش

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ http://www.institutkurde.org/en/info/the-kurdish-population-1232551004
  2. ↑ «دین و زبان،». torkiye. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۰۱۵-۱۲-۲۱.
  3. ↑ «مناطق کردنشین ترکیه درگیر جنگی خونین 'به دور از چشم مطبوعات جهانی'». BBC News فارسی. ۲۰۱۶-۰۱-۱۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۱-۱۹.
  4. ↑ The Kurdish Population by the Kurdish Institute of Paris, 2017 estimate. "The territory, which the Kurds call Northern Kurdistan (Kurdistana Bakur), has 14.2 million inhabitants in 2016. According to several surveys, 86% of them are Kurds... So in 2016 there are about 12.2 million Kurds still living in Kurdistan in Turkey. We know that there are also strong Kurdish communities in the big Turkish metropolises like Istanbul, Izmir, Ankara, Adana and Mersin. The numerical importance of this "diaspora" is estimated according to sources at 7 to 10 million... Assuming an average estimate of 8 million Kurds in the Turkish part of Turkey, thus arrives at the figure of 20 million Kurds in Turkey."
  5. ↑ http://ekurd.net/mismas/articles/misc2012/9/turkey4166.htm
  6. ↑ «cia worldfact book». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۸ دسامبر ۲۰۰۸.
  7. ↑ https://amp.france24.com/en/20150730-who-are-kurds-turkey-syria-iraq-pkk-divided
  8. ↑ Juvenile Nonfiction, “ The Handbook of Middle East ”, Publisher: 21st Century, 2002. pg ۱۴۴:”About 20 percent of Turkey ’s population is Kurdish. ”
  9. ↑ Sandra Mackey , “The reckoning: Iraq and the legacy of Saddam”, W.W. Norton and Company, 2002. Excerpt from pg ۳۵۰: “As much as 25% of Turkey is Kurdish. ”
  10. ↑ “Beverley Milton-Edwards, “Contemporary politics in the Middle East” Polity, 2006. pg ۲۳۱: “They form a population in all four states, making 23 percent in Turkey, 23 percent in Iraq, 10 percent in Iran and 8 percent in Syria (Mcdowell, 2003, p ۳–۴). ”
  11. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ اکتبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۹ آوریل ۲۰۱۳.
  12. ↑ http://kurdpress.com/Fa/NSite/FullStory/News/?Id=18296#Title=کُردهای%20ترکیه%20و%20ضرورت%20پذیرش%20چند%20صدایی
  13. ↑ http://www.kurdpress.com/Fa/NSite/FullStory/News/?Id=35476#Title=%0A%09%09%09%09%09%09%09%09کُردهای اردوغان، کُردهای اوجالان/ محمدعلی دستمالی%0A%09%09%09%09%09%09%09
  14. ↑ http://www.kurdpress.com/Fa/NSite/FullStory/News/?Id=46145#Title=استانبول، تنها پایتخت بخش‌های کردنشین ترکیه است%0A%09%09%09%09%09%09%09
  15. ↑ «احمدی، کامیل. مطالبات قومی در ایران بر مدار عدالت و توسعه، نشریه علمی مطالعات پژوهشی در علوم انسانی و علوم اجتماعی. شماره ۶۳، تابستان ۱۴۰۰، ص ۱۰۹ - ۱۰۷».
  16. ↑ "Kurdish identity becomes more acceptable in Turkish society", Al Monitor, 2014
  17. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۱۰ ژوئن ۲۰۱۷.
  18. ↑ https://books.google.com/books?id=JU-2AAAAIAAJ
  19. ↑ https://books.google.com/books?id=izQFFkIF6mMC&pg=PA2
  20. ↑ N. Maxoudian, Early Armenia as an Empire: The Career of Tigranes III, 95–55 BC, Journal of The Royal Central Asian Society, Vol. 39, Issue 2, April 1952، pp. 156–163.
  21. ↑ A.D. Lee, The Role of Hostages in Roman Diplomacy with Sasanian Persia, Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, Vol. 40, No. 3 (1991), pp. 366–374 (see p.371)
  22. ↑ J. den Boeft, Philological and historical commentary on Ammianus Marcellinus XXIII, 299 pp. , Bouma Publishers, 1998. (see p.44)
  23. ↑ J. F. Matthews, Political life and culture in late Roman society, 304 pp. ، 1985
  24. ↑ George Henry Townsend, A manual of dates: a dictionary of reference to the most important events in the history of mankind to be found in authentic records, 1116 pp. , Warne, 1867. (see p.556)
  25. ↑ F. Stark, Rome on the Euphrates: the story of a frontier, 481 pp. ، 1966. (see p.342)
  26. ↑ https://books.google.com/books?id=RURgBQAAQBAJ&pg=PA69&lpg=PA69&dq=corduene+south+of+van+lake&source=bl&ots=OYVBYS2e4G&sig=Qmt4XwyX0Qotr8T-3OpA3psn5jA&hl=fa&sa=X&ei=kkP5VN2iDaSa7gavu4HICg&ved=0CEQQ6AEwBQ#v=onepage&q=corduene%20south%20of%20van%20lake&f=false. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  27. ↑ «DARIUS III». بریتانیکا.
  28. ↑ http://wimssite.nl/system/fetch_file.php?did=126. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک); پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  29. ↑ http://www.encyclopedia.com/topic/Kurds.aspx#4
  30. ↑ Rawlinson, George, The Seven Great Monarchies Of The Ancient Eastern World, Vol 7, 1871. (copy at Project Gutenberg)
  31. ↑ Orbis Latinus, University of Columbia.
  32. ↑ «Kurds. The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition. 2001-07». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ اکتبر ۲۰۰۶. دریافت‌شده در ۲۷ فوریه ۲۰۱۵.
  33. ↑ Revue des études arméniennes, vol.21, 1988-1989, p.281, By Société des études armeniennes, Fundação Calouste Gulbenkian, Published by Imprimerie nationale, P. Geuthner, 1989.
  34. ↑ M.Th. Houtsma, E.J. Brill's first encyclopaedia of Islam, 1913-1936, ISBN 90-04-08265-4, see p.1133
  35. ↑ M. Chahin, Before the Greeks, p. 109, James Clarke & Co., 1996 بایگانی‌شده در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine, ISBN 0-7188-2950-6
  36. ↑ «بدلیس». دانشنامهٔ اسلام.
  37. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام csr.ir وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  38. ↑ «akhbare-rooz (iranian political Bulletin)». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ فوریه ۲۰۱۰. دریافت‌شده در ۱۱ ژانویه ۲۰۰۹.
  39. ↑ Martin van Bruinessen, Genocide in Kurdistan? The suppression of the Dersim rebellion in Turkey (1937-38) and the chemical war against the Iraqi Kurds (۱۹۸۸) (به انگلیسی), University of Pennsylvania, p. in: George J. Andreopoulos (ed), Conceptual and historical dimensions of genocide
  40. ↑ سعیدیان، عبدالحسین، سرزمین ومردم ایران،انتشارات علم وزندگی، تهران1377، شابک:7_7_90052_964
  41. ↑ دانشنامه دانش گستر، تهران مؤسسه علمی فرهنگی دانش گستر
  42. ↑ ایرج افشار سیستانی، تاریخ تمدن اقوام آریایی،انتشارات نگارستان، چاپ اول، زمستان1387
  43. ↑ Ahmady, Kameel. Another look at east and southeast Turkey. GABB Publication, Diyarbakır, 2009. p 17.
  44. ↑ احمدی، کامیل. از مرز تا مرز (پژوهشی جامع در باب هویت و قومیت در ایران). لندن، انتشارات مهری. چاپ اول. (۱۴۰۰). ص ۱۳۰.
  45. ↑ Welle (www.dw.com)، Deutsche. «ترکیه: نوروز جهانی آری، نوروز داخلی نه! | DW | 19.03.2012». DW.COM. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۰.
  46. ↑ Welle (www.dw.com)، Deutsche. «تظاهرات علیه ترکیه در راهپیمایی نوروزی کردهای آلمان | DW | 19.03.2016». DW.COM. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۰.
  47. ↑ «مخالفت ترکیه با جشن نوروز». fa.alalam.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۱-۲۰.
  48. ↑ English:: "Democratic Autonomy" Model Takes Shape - Bianet
  49. ↑ کشف گور دسته‌جمعی 20 نفره در دیاربکر ترکیه؛ خبرگزاری بین‌المللی کردپرس
  50. ↑ «همشهری آنلاین». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۳ آوریل ۲۰۱۲.
  51. ↑ «Turkey's Kurdish TV channel opens to mixed reviews | Reuters». بایگانی‌شده از اصلی در ۷ نوامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲ مه ۲۰۱۲.
  52. ↑ ترکیه به 'سرکوب' آزادی مطبوعات متهم شد بی‌بی‌سی، 01 آبان 1391
  53. ↑ «Statement on the Ataturk Award given to Nelson Mandela; AFRICAN NATIONAL CONGRESS». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ دسامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲.
  54. ↑ «Turkish newspapers criticise of ANC leader Nelson Mandela for refusing to accept Turkey's peace award; South African History Online». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ ژوئن ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲.
  55. ↑ Double Standard: The Turkish State And Racist Violence
  56. ↑ Turkey - Linguistic and Ethnic Groups - U.S. Library of Congress
  57. ↑ Bartkus, Viva Ona, The Dynamic of Secession, (Cambridge University Press, 1999), 90-91.
  58. ↑ Turkey - Kurds
  59. ↑ ۵۹٫۰ ۵۹٫۱ The Encyclopaedia of Islam describes Turkish Kurdistan as covering at least 17 provinces of Turkey: Erzincan, Erzurum, Kars, Malatya, Tunceli, Elazığ, Bingöl, Muş, Ağrı, Adıyaman, Diyarbakır, Siirt, Bitlis, Van, Şanlıurfa aka Urfa, Mardin and Hakkâri, stressing at the same time that "the imprecise limits of the frontiers of Kurdistan hardly allow an exact appreciation of the area." Since 1987, four new provinces - Şırnak, Batman, Iğdır and Ardahan - have been created inside the Turkish administrative system out of the territory of some of these provinces.
  60. ↑ Ahmady, Kameel. Another look at east and southeast Turkey. GABB Publication, Diyarbakır, 2009. p 17.
  61. ↑ "İllerin aldığı, verdiği göç, net göç ve net göç hızı, 1980-2018" [Provincial in-migration, out-migration, net migration, rate of net migration, 1980-2018] (به انگلیسی و ترکی استانبولی). Turkish Statistical Institute. Archived from the original on 16 March 2018. Retrieved March 6, 2019.
  62. ↑ https://www.cmess.ir/Page/View/2013-01-30/640

پیوند به بیرون ویرایش

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کردستان_ترکیه&oldid=39259806»