جبهه آزادی‌بخش موزامبیک

جبهه آزادی‌بخش موزامبیک (FRELIMO) (به پرتغالی Frente de Libertação de Moçambique) به عنوان یک حزب سیاسی حاکم در این کشور در سال ۱۹۶۲ تأسیس شد. این حزب در ابتدا به عنوان یک جنبش ملی‌گرا برای استقلال موزامبیک از استعمار پرتغال فعالیت‌هایش را شروع کرد و در ژوئن سال ۱۹۷۵ بعد از انقلاب میخک یا انقلاب جمهوری که در ۲۵ آوریل سال ۱۹۷۴ میلادی توسط افسران شورشی جوان در شهر لیسبون پرتغال شروع شد به پیروزی رسید و در کنگره سوم این حزب که در فوریه سال ۱۹۷۷ برگزار شد ایدئولوژی این حزب به مارکسیسم-لنینیسم تغییر یافت.[۴]

جبهه آزادی‌بخش موزامبیک

Frente de Libertação de Moçambique
کوته‌نوشتFRELIMO
رهبرفیلیپ نیوسی
دبیرکلالیسیو ماچاوا
بنیان‌گذارادواردو ماندلین
سامورا ماچل
بنیان‌گذاری۲۵ ژوئن ۱۹۶۲ (۱۹۶۲-06-۲۵)
ادغام ازMANU, UDENAMO و UNAMI
ستاددارالسلام (1962–75)[۱]
ماپوتو (1975–present)
شاخه جوانانسازمان جوانان موزامبیک
شاخه زنانسازمان زنان موزامبیک
انجمن مبارزان آزادیبخش ملیانجمن مبارزان آزادیبخش ملی
مرام سیاسیسوسیالیسم دمکراتیک
مارکسیسم-لنینیسم (1977–89)[۲]
طیف سیاسیچپ میانه to چپ
وابستگی بین‌المللیانترناسیونال سوسیالیست
جنبش آزادیبخش سابق آفریقای جنوبیجنبش آزادیخواه سابق آفریقای جنوبی
رنگ رسمی  سرخ
شعاراتحاد، انتقاد، وحدت[۳]
۱۴۴ از ۲۵۰
جامعه توسعه جنوب آفریقا
۰ از ۵
پارلمان آفریقا
۰ از ۵
وبگاه

فعالیت‌های حزب ویرایش

جبهه آزادیبخش موزامبیک بعد از پیروزی این انقلاب در موزامبیک حاکمیت داشت و تنها حزب این کشور بحساب می‌آمد. این حزب در سال‌های (۱۹۷۶–۱۹۹۲) با یک جناح ضد کمونیست به نام مقاومت ملی موزامبیک یا رامینو مبارزه داشت. مخالفان یا کسانی که به رامینو وابسته بودند توسط دولت‌های سفیدپوست رودزیا و آفریقای جنوبی حمایت می‌شدند.

این جبهه در سال ۱۹۹۰ یک قانون اساسی جدید را تصویب کرد و بعد از آن نظام چندحزبی در کشور موزامبیک جاری شد. از زمان انتخابات دموکراتیک در سال ۱۹۹۴ و دوره‌های بعدی، فلینیو به عنوان حزب اکثریت در پارلمان موزامبیک انتخاب شده‌است.

جنگ استقلال (۱۹۶۲–۱۹۷۵) ویرایش

پس از جنگ جهانی دوم، در حالی که بسیاری از کشورهای اروپایی استقلال را به مستعمرات خود اعطا نمودند، پرتغال، تحت رژیم استادو نوو، معتقد بود که موزامبیک و دیگر مناطق پرتغالی، سرزمین‌های مادری این کشور بوده‌است. مهاجرت به مستعمرات افزایش یافت. فراخوان برای استقلال موزامبیک به سرعت در حال توسعه بود و در سال ۱۹۶۲ چند گروه سیاسی ضد استعماری تشکیل دادند. در سپتامبر سال ۱۹۶۴، مبارزه مسلحانه علیه حکومت استعمار پرتغال آغاز شد. پرتغال بیش از ۴۰۰ سال حکومت موزامبیک را داشته‌است. موزامبیکان‌ها استقلال می‌خواستند، و از طریق انقلاب مسلحانه کمتر به دنبال تغییر بودند.

جبهه آزادیبخش موزامبیک در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۶۲ در دارالسلام (تانزانیا)، تأسیس شد و سه سازمان ملی ناسیونالیستی: سازمان ملی ملی آفریقا موزامبیک (MANU)، اتحاد ملی دموکراتیک موزامبیک (UDENAMO) و اتحادیهٔ ملی مستقل موزامبیک آفریقا (UNAMI)، به یک جنبش چریکی گسترده متصل شد. تحت رهبری ادواردو ماندلین، رئیس‌جمهور از جبهه آزادی‌خواهی موزامبیک فرلیموی دفتر مرکزی خود را در سال ۱۹۶۳ در دارالسلام تأسیس کرد. نخست‌وزیر سیمانگو نخستین معاون رئیس‌جمهور بود.

جنگ داخلی (۱۹۷۶–۱۹۹۲) ویرایش

سرود ملی موزامبیک از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۲، ویوا، ویوا فری لیمو (Long Live FRELIMO) بود.

تمام عناصر جامعه دولت جدید را پذیرفتند و یک شورشی قوی ایجاد شد. دولت جدید درگیر جنگ داخلی طولانی با یک جناح سیاسی ضد کمونیست شناخته شده به عنوان مقاومت ملی موزامبیک (RENAMO) است. RENAMO از دولت‌های سفید پوستان رودزیا (اکنون زیمبابوه) و آپارتاید آفریقای جنوبی حمایت کرد.

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

  1. "Dar-es-Salaam once a home for revolutionaries". sundayworld.co.za. 29 April 2014. Archived from the original on 26 June 2017. Retrieved 2014-06-23.
  2. Simões Reis, Guilherme (8 July 2012). "The Political-Ideological Path of Frelimo in Mozambique, from 1962 to 2012" (PDF). ipsa.org. p. 9. Archived from the original (Portable Document Format) on 3 March 2016.
  3. "Election of Frelimo Candidate Goes Into the Night". Mozambique News Agency. 1 March 2014. Retrieved 2014-06-09.
  4. war-and-peace-mozambique «War and peace in Mozambique» مقدار |نشانی= را بررسی کنید (کمک).[پیوند مرده]

پیوند به بیرون ویرایش