شهر گرد بغداد (مدینة بغداد المدورة) پایتخت و مقر اصلی درگاه و دیوان خلافت بنی عباس بود که توسط منصور عباسی در خلال سال های ۷۶۲-۷۶۸م بنا نهاده شد. نام رسمی آن در زمان عباسیان «مدینه السلام» (شهر صلح) بود.

شهر گرد بغداد و مناطق اطراف آن بیم ۱۵۰ تا ۳۰۰ هجری

منصور برای طراحی این شهر از دو طرح استفاده کرد. طرح نخست از نوبخت معمار ایرانی و طرح دوم از ماشاءالله، یک یهودی سابق از اهالی خراسان در ایران بود.

بغداد به صورت دایره‌ای با قطر ۲ کیلومتر طراحی شد که این شهر را به‌عنوان ""شهر گرد"" معروف ساخت. طراحی نخستین شهر نشانگر یک حلقه از ساختمان‌های مسکونی و بازرگانی بود که در کنار دیوارهای درون شهر ساخته شده بودند، ولی در هنگام ساخت حلقه‌ای دیگر در داخل حلقه اصلی ساخته شد.[۱] در مرکز شهر ساختمانهای مسجد و همچنین قرارگاه مرکزی سربازان قرار داشت. هدف از ساخت و کاربری بخش خالی مرکز شهر ناشناخته‌است. پایه طراحی دایره شکل شهر دقیقاً بر پایه طراحی شهرسازی ساسانیان است. طرح شهر بغداد کپی‌برداری از نقشه و طرح شهر ساسانی گور (فیروزآباد کنونی) است.

منابع ویرایش

  1. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ مارس ۲۰۰۳. دریافت‌شده در ۶ دسامبر ۲۰۱۷.