قورباغه‌های درختی (داروَگ) یک گروه بزرگ از قورباغه‌ها را شامل می‌شود که بیشتر طول زندگی خود را بر روی درختان می‌گذرانند و به عنوان موجوداتی که درخت‌پیمایی یا جابه‌جایی درختی دارند، شناخته می‌شوند[۱]. میلیون‌ها سال فرگشت هم‌گرا منجر به ریخت‌شناسی بسیار مشابه حتی در گونه‌هایی شده است که ارتباط نزدیکی با هم ندارند[۲].

قورباغه درختی
قورباغه درختی اروپایی(Hyla arborea)
قورباغه درختی چشم درشت، تانزانیا
رده‌بندی علمی
فرمانرو: جانوران
شاخه: طنابداران
رده: دوزیستان
راسته: قورباغه‌ها
فروراسته: نوغوکان
تیره: قورباغه درختی

این گونه از قورباغه‌ها در اکثر نقاط جهان و همچنین در استان‌های شمالی ایران مانند مازندران زیست می‌کنند. این قورباغه‌ها هنگام بارش باران از قلمرو و محل زندگی خود خارج شده و سردرگم میشوند. در آب‌وهوای داغ فصل تابستان نیز بیشتر اوقات به‌دنبال سایه می‌گردند.

توصیف ظاهری ویرایش

این دسته از قورباغه‌ها دارای بدنی به طول ۲ تا ۳٫۵ سانتی‌متر هستند در حالی که طول برخی از قورباغه‌های زمینی به ۱۰ سانتی‌متر یا بیشتر می‌رسد.

صدای قورباغه های درختی در جنوب جورجیا، ایالات متحده

خانواده ویرایش

قورباغه های درختی از اعضای این خانواده ها هستند:

 
قورباغه درختی چشم‌سرخ، استان لیمون کاستاریکا

رنگ ویرایش

رنگ قورباغه‌های درختی، سبز یا قهوه ای مایل به سبز با خال‌های رنگی می‌باشد که همین امر موجب استتار عالی آنها در میان گیاهان است. آن ها قادر به تغییر رنگ هستند، در نورآفتاب کم‌رنگ و در هوای سرد سبز بسیار تیره می‌شوند[۳].

قورباغه‌درختی در فرهنگ ویرایش

این جانور در زبان‌های محلی در نقاط مختلف جهان نام‌های مختلفی دارد مانند (tree frog) که نام انگلیسی آن است یا (وَک/وَق) که نام محلی/فارسی آن است. قورباغه‌های درختی را در مازندران داروَک می‌گویند. در مازندران می‌گویند چون قورباغه درختی بخواند، نشان روز بارانی است. (مازندرانی: اگه داروک بخونده گنه وارش انه)[۴][۵]

نگارخانه ویرایش

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

  1. Amphibians (2008-04-22). "Tree Frog Info". Animals.howstuffworks.com. Retrieved 2013-06-03.
  2. Rowley, Jodi. "Frogs in the trees". The Australian Museum (به انگلیسی). Retrieved 2019-04-01.
  3. خزندگان و دوزیستان،نیکیش،موسسه‌ی انتشارات قدیانی
  4. دار به معنی درخت و وک به معنی قورباغه است (هم‌ریشه با باغه). منبع: فرهنگ شعر نیما.
  5. عبدعلی، محمد، فرهنگ شعر نیما، تهران: انتشارات فکر روز ۱۳۷۴.