یموت

یُموت‌ها یکی از طوایف ترکمن هستند که محل سکونت اصلی آنان در مناطق شمالی استان گلستان از مراوه‌تپه تا بندر ترکمن،(گنبدکاووس بزرگترین شهر یموت نشین این ناحیه است)، منطقه کراسنوودسک (ترکمن باشی) در سواحل غربی ترکمنستان و خیوه و داش‌اغوز در شمال ترکمنستان است..

مرد یموت در اوایل قرن بیستم در منطقه چله‌کن در ساحل جنوب شرقی دریای خزر

یموت‌ها در روزگار چنگیزخان و تیمور گورکانی زمین‌های کنونی را که در دست دارند به دست آورده، سکنی گرفتند. زمانی که خاندان اتابکان حکمرانی می‌کردند یموت‌ها در منطقهٔ شمال و شمال شرق ایران فعالیت‌های زیادی در ترکمن کردن منطقه داشتند. محل استقرار اولیهٔ یموت‌ها عبارتند از: خواجه‌نفس، گمیشان، خلیج حسنقلی،چله‌کن (چهارکن)، چکیشلر و اترک.

یموت‌ها ،مردمانی دامدار بوده و در دشت های سر سبز سکونت داشتند. درحال حاضر بخشی از زبان ادبی ترکمن و برنامه‌های رادیویی بر گویش یموت مبتنی است. امروزه بر روی پرچم ملی ترکمنستان پنج نقش قالی متعلق به هر یک از قبیله اصلی کشور یعنی تکه، یموت، نخورلی، گوکلان و ساریق وجود دارد.

طوایف فرعی

قبیله‌های یموت از حدود مغرب به مشرق به این ترتیب مقیم هستند: قوجق، آتابای، یلِقی، داز، دوَجی، بکه، بهلکه، بدراق، ایمیر، کوچُک، سَلّاخ، ساری (قبیله) (گولمز)، قان یوخمز و ایگدیر،پزه و مختوم که هر کدام نیز به شاخه های دیگری تقسیم می شود.

جستارهای وابسته

• تکه
• گوکلان
• نخورلی