یوهان ماتزون
یوهان ماتزون (به آلمانی: Johann Mattheson) (زاده ۲۸ سپتامبر ۱۶۸۱ - مرگ ۱۷ آوریل ۱۷۶۴)[۱] آهنگساز، خواننده، نویسنده، فرهنگ‌نویس، سیاست‌مدار و نظریه‌پرداز موسیقی بود.
| یوهان ماتزون | |
|---|---|
 یوهان ماتزون | |
| زادهٔ | ۲۸ سپتامبر ۱۶۸۱ هامبورگ |
| درگذشت | ۱۷ آوریل ۱۷۶۴ (۸۲ ساله) هامبورگ |
| پیشه | آهنگساز و نظریه‌پرداز موسیقی |
ماتزون در هامبورگ زاده شد و در همان‌جا نیز درگذشت. وی از دوستان نزدیک جرج فردریک هندل بود، با این حال در یک نزاع ناگهانی در طول اجرای اپرای کلئوپاترا اثر متیسون در سال ۱۷۰۴ نزدیک بود که او را به قتل برساند. هندل تنها به خاطر یک دکمه بزرگ بر لباسش که شمشیر ماتسون را منحرف کرد نجات یافت. این دو پس از این اتفاق آشتی کردند و در ادامه زندگی‌شان با هم در ارتباط بودند: متیسون مدت کوتاهی پس از مرگ دوستش، زندگی‌نامهٔ هندل به قلم جان مینوارینگ را به آلمانی برگرداند و آن را در هامبورگ با هزینه شخصی خود در ۱۷۶۱ منتشر کرد.[۲]
ماتزون، پسر یک مالیاتچی بود و تحصیلات عالی لیبرال داشت و گذشته از آموزش عمومی موسیقی، در زمینه سازهای شستی‌دار، ویولن، آهنگسازی و آواز نیز درس خوانده بود. تا سن نه سالگی او آواز خواندن و نواختن ارگ بادی در کلیسا را آغاز کرده بود. او اولین اجراهای انفرادی خود را با اپرای هامبورگ در سال ۱۶۹۶ در نقش‌های زنانه شروع کرد و پس از آنکه به دلیل بزرگ شدن صدایش تغییر کرد، در اپرا به عنوان خواننده تنور آواز خواند. وی از سال ۱۷۱۸ آوازخوان مذهبی کلیسای جامع سنت ماری شد و تا زمانی که ناشنوایی او منجر به بازنشستگی وی از آن جایگاه در سال ۱۷۲۸ شد، بر این منصب ماند. [نیازمند منبع]
ماتزون از سال ۱۷۰۶ به‌طور رسمی به عنوان یک سیاست‌مدار حرفه‌ای کار می‌کرد. او در مدرسه انگلیسی‌زبان تحصیل کرده بود و انگلیسی را روان صحبت می‌کرد. او معلم پسر سفیر انگلیس سر جانویچ شد و سپس دبیر سفارت شد. وی به مأموریت‌های دیپلماتیک در خارج از کشور به نمایندگی از سفارت می‌رفت. در سال ۱۷۰۹ با یک زن انگلیسی ازدواج کرد. [نیازمند منبع]
پس از درگذشت وی در سال ۱۷۶۴، یوهان ماتزون در طاق داخلی کلیسای مقدس میکلیس هامبورگ و در مکانی که می‌توان از گور وی بازدید کرد، دفن شد. [نیازمند منبع]
ماتزون بیشتر به عنوان یک نظریه‌پرداز موسیقی مشهور است. او به وفور دربارهٔ تمرین اجرا، سبک تئاتری و هارمونی باروک آلمانی می‌نوشت.[۳] او به ویژه برای آثارش در مورد رابطه بلاغت و موسیقی مورد اهمیت است.[۴][۵][۶]
بخش زیاد نوشته‌های موسیقی وی آوازی بودند که از جمله آنها هشت اپرا، و تعداد بیشماری اوراتوریو و کانتات بود. او همچنین چند سونات و چند آهنگ برای سازهای شستی نوشت، که شامل قطعاتی بود که برای آموزش شستی‌ها استفاده می‌شد. تمام موسیقی او به جز یک اپرا، یک اوراتوریو و چند مجموعه موسیقی بی‌کلام، پس از جنگ جهانی دوم از دست رفتند اما برخی از آنها در سال ۱۹۹۸ از ایروان، ارمنستان به هامبورگ برگردانده شد که شامل چهار اپرا و بیشتر اوراتوریوهای او بود. این نسخه‌های خطی هم‌اکنون در کتابخانه شهر هامبورگ نگهداری می‌شوند. [نیازمند منبع]
منابع ویرایش
- یادداشت‌ها
- ↑ Ruth Tatlow; Ruth Mary Tatlow (21 February 1991). Bach and the Riddle of the Number Alphabet. Cambridge University Press. p. 116. ISBN 978-0-521-36191-0.
- ↑ Georg Friderich Händels Lebensbeschreibung, nebst einem Verzeichnisse seiner Ausübungswerke und deren Beurtheilung; übersetzet, auch mit einigen Anmerkungen, absonderlich über den hamburgischen Artikel, versehen vom Legations-Rath Mattheson, Hamburgh, auf Kosten des Übersetzers, 1761 (accessible for free online as a Google ebook).
- ↑ Gary, Fred B. (Spring 1962). "Some Publications of Johann Matteson". University of Rochester Library Bulletin. XVII (3).
- ↑ Hamburg 1713 (cf Extracts at koelnklavier.de).
- ↑ Hamburg 1739 (cf Extracts at koelnklavier.de).
- ↑ Agathe Sueur, Le Frein et l'Aiguillon.
- کتابشناسی
- «یوهان متسون»، «بلاغت و موسیقی» از فرهنگ لغت جدید موسیقی و نوازندگان، کتاب جدید. استنلی سادی ۲۰ جلد لندن، انتشارات Macmillan Ltd.، ۱۹۸۰. شابک ۱−۵۶۱۵۹−۱۷۴−۲ شابک 1-56159-174-2
- مانفرد بوکوفر، موسیقی در دوره باروک. نیویورک، WW نورتون و شرکت، ۱۹۴۷. شابک ۰−۳۹۳−۰۹۷۴۵−۵ شابک 0-393-09745-5
برای مطالعهٔ بیشتر ویرایش
- Stubbs, Stephen. "Johann Mattheson—the Russian Connection: The Rediscovery of Boris Goudenow and His Other Lost Operas". Early Music 33, no. 2 (مه ۲۰۰۵): ۲۸۳–۹۲.