ویکیپدیا:نوشتار پیشنهادی هفته/۲۰۱۷/۲
مخزن خارجی شاتل فضایی محل نگهداری سوخت هیدروژن و اکسیدکنندهٔ اکسیژن مایع فشرده مورد نیاز موتور اصلی شاتل فضایی هنگام پرتاب و عبور از جو زمین است. مخزن خارجی از سه بخش مخزن هیدروژن مایع، مخزن میانی و مخزن اکسیژن مایع تشکیل شدهاست. پس از خاموش شدن موتورهای شاتل، این مخزن از مدارگرد جدا و وارد هواکره میشود و باقیماندههای آن در اقیانوس میافتند، ولی برای استفادهٔ دوباره بازیابی و تعمیر نمیشوند. از این مخزن همچنین به عنوان شالودهٔ اصلی سیستم شاتل هنگام پرتاب استفاده میشود، به طوری که مدارگرد و موشکهای پیشرانه سوخت جامد در روی آن سوار و از طریق آن به یکدیگر متصل میشوند. برای جلوگیری از داغ شدن و خرابی مخزن در طول عبور از جو لایه محافظی از کف روی آن پوشانیده شدهاست. رنگ نارنجی آن هم به دلیل همین لایهٔ محافظ است. سه موتور اصلی مدارگرد هنگام پرتاب و عبور از جو، حدود ۱۰۴ تُن هیدروژن را در حدود ۸٫۵ دقیقه مصرف میکنند، که این میزان سوخت و مادهٔ اکسیدکنندهٔ آن همگی در مخزن خارجی قرار گرفتهاند. این مخزنها تا زمان استفاده از شاتل فضایی (مأموریت استیاس-۱۳۵) یکی از بخشهای پروژه شاتلهای فضایی بودند و پس از بازنشستگی شاتلها، استفاده از آنها نیز پایان یافت.
در طول سالهای متمادی، ناسا بر روی کاهش وزن ایتی بسیار کار کرده است. هر پوند کاهش وزن از مخزن خارجی، همان میزان توانایی جابهجایی به فضای انبار شاتل میافزاید. مخزن با وزن استاندارد، مخزن سبک و مخزن بسیار سبک انواع مختلفی از این مخزن هستند که به طور پیوسته و بر حسب نیاز تولید شدهاند.