کامیاران
کامیاران یکی از شهرهای استان کردستان و مرکز شهرستان کامیاران است که در فاصله ۶۵ کیلومتری جنوب سنندج واقع شده‌است.[۵] فرهنگ این شهرستان نیز مانند سایر نواحی استان کردستان است و مردم آن به زبان کردی تکلم می‌کنند. گویش اصلی ساکنان شهر کامیاران کردی اردلانی و هورامی است، بخشی از مردم این شهر کردنشین از گویشوران لکی و کردی کرماشانی (کلهری) هستند. در این شهر زبان فارسی به عنوان زبان نوشتاری و آموزش مورد استفاده قرار می‌گیرد.
| کامیاران | |
|---|---|
 | |
| کشور |  ایران |
| استان | کردستان |
| شهرستان | کامیاران |
| بخش | مرکزی |
| سال شهرشدن | [۱][۲] |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۲۰۰۰۰ نفر (۱۴۰۰)[۳] |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع | ۱۴۸۰ متر |
| اطلاعات شهری | |
| پیش‌شمارهٔ تلفن | ۰۸۷–۳۵۵۲[۴] |
| وبگاه | |
| شناسهٔ ملی خودرو | ایران ۶۱ ق |
| کد آماری | ۱۴۵۷ |
  کامیاران روی نقشه ایران
۳۴°۴۸′شمالی ۴۶°۵۶′شرقی / ۳۴٫۸°شمالی ۴۶٫۹۴°شرقی | |
پیشینه ویرایش
در دوره حکومت آشوریان کامیاران مطابق با ایالت خارخار، یکی از ایالات کشور آشور بود.[۶]
متعاقب جنگ جهانی اول که روس‌ها بخشی از کشور ایران در شمال و ترک‌ها بخش دیگری را در غرب اشغال کردند؛ در محرم سال ۱۳۳۴ قمری، نیروهای ایرانی به سرپرستی شونمام -کونسول آلمان در کرمانشاه- به فرماندهی سردار رشید و سنجرخان که از عشایر روانسر، جوانرود، گشکی و رمشتی تشکیل شده بود و تعدادی از مجاهدان به فرماندهی میرزا غفارخان زنوزی و یگان‌هایی از ژندارم‌های ایرانی به علاوهٔ یگان‌هایی از ارتش عثمانی به فرماندهی محی‌الدین بیگ به نیروهای روسیه به فرماندهی مامانوف در کامیاران حمله کردند. روس‌ها شکست سختی خورده و از راه سنندج به بیجار و از آنجا به زنجان عقب‌نشینی کردند.[۷]
تغییرات شهری ویرایش
طرح جامع شهر کامیاران در جلسهٔ مٰورخهٔ ۲ خرداد ۱۳۴۵ شورای عالی شهرسازی از سوی استاندار استان کردستان پیشنهاد شده و تصویب گردید.[۸]
آب و هوا ویرایش
کامیاران در فصول بهار و پاییز آب و هوای دلپذیری دارد. اما زمستان‌های این شهر سرد و تابستان‌ها نیز گرم می‌باشد.دلیل گرمای تابستانهای گرم در این شهرستان سد سازی های گستردە است بە طوری کە در این شهرستان بالغ بر 30سد بزرگ و کوچک وجود دارد
گردشگری ویرایش
کامیاران دارای ۱۳۰ بنای تاریخی است که ۷۴ اثر آن به ثبت ملی رسیده‌است. کامیاران همچنین دارای ۳۰ منطقه نمونه گردشگری و ۴ روستای هدف گردشگری می‌باشد؛ که زیباترین آن روستایی به نام پلنگان (به زبان محلی پالنگان) است و به آثار طبیعی و همچنین معماری خانه‌های مردمانش مشهور است. همین پتانسیل‌های سبب شده‌است که کامیاران بیشترین درصد بازدید گردشگر در استان و به ویژه در بخش گردشگری روستایی داشته باشد.[۹]
منابع ویرایش
- ↑ «بانک اطلاعات تقسیمات کشوری». وبگاه رسمی وزارت کشور ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ شهریور ۱۳۹۲.
- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۷ سپتامبر ۲۰۱۳.
- ↑ «نتایج سرشماری ایران در سال ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ آبان ۱۳۹۲.
- ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۲۴ مارس ۲۰۱۴.
- ↑ [۱]
- ↑ اذکائی، «نساهان باستان»، ایران شناخت، ۸۷.
- ↑ بیات، «عباس خان سردار رشید و کردستان (1294 - 1304 شمسی)»، گنجینه اسناد، ۱۴–۱۵.
- ↑ مجموعه مصوبات شورای عالی شهرسازی و معماری ایران از بدو تأسیس تا پایان سال ۱۳۹۰، گردآوری و تنظیم وزارت راه و شهرسازی معاونت شهرسازی و معماری، دفتر طرح‌های کالبدی، دبیرخانهٔ شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، تهران: مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی و شهرسازی و معماری: نصرالدین الیاس زاده مقدم، عارف اقوامی مقدم، ۱۳۹۰، شابک: 978-600-5392-20-3، ص ۷۷.
- ↑ «شناسایی ۱۳۰ اثر تاریخی در کامیاران / ثبت ۷۴ اثر تاریخی در فهرست ملی». خبرگزاری فارس. ۹۲/۰۷/۱۴. دریافت‌شده در ۲۹ مارس ۲۰۱۴. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=را بررسی کنید (کمک)
- بیات، کاوه (۱۳۷۱). «عباس خان سردار رشید و کردستان (۱۲۹۴–۱۳۰۴ شمسی)». گنجینه اسناد (۵و۶): ۲۰ تا ۳۴.
- اذکائی، پرویز (۱۳۷۸). «نساهان باستان». ایران شناخت (۱۳): ۷۲ تا ۱۰۷.