آنتن پرتو موجبر
آنتن راهنمای موج پرتویی نوع ویژهای از آنتن سهموی است که سیگنال بین یک فرستنده یا گیرنده ی ثابت و یک دیش متحرک را از طریق راهنمای موج پرتویی حمل و نقل میکند. در یک آنتن سهموی متعارف (جلو تغذیه)،که یک آنتن کوچک است و امواج رادیویی منعکس شده توسط دیش را دریافت و ارسال میکند، فید آنتن در کانون جلوی آنتن معلق است وهمان طوریکه موقعیت آنتن برای ردیابی هدفهای ویژه تغییر میکند حرکت میکند.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fe/Mesal.jpg)
با این حال، این مکان باعث تعدادی از مشکلات عملی در سیستمهای با کارایی بالا شده است،الکترونیک فرستنده و گیرنده که باید با فید مکان یابی شود پیچیده است و میزان نگهداری بالا لازم میباشد،و اغلب به تجهیزات خاصی مانند آب خنککننده برای فرستنده و سردکننده (سرمازا) در گیرندههای حساس نیازاست.
اگر آنتن بزرگ و نیز نمونهای از سیستمهای با کارایی بالا باشد،کانون خارج از زمین است و سرویس دهی به جرثقیل یا داربست نیاز دارد. به علاوه فیدها باید به گونهای طراحی گردند که شرایط مرتبط با محیطهای سرباز مانند نوسانهای بزرگ دما و باران کنترل گردند و کار در هر زاویهای امکان پذیر باشد.
آنتن راهنمای موج پرتوی با رله ی پرتو امواج رادیویی که به واسطه ی دیش و از طریق مسیر چند انعکاسی با یک آنتن فید ثابت در محفظه ی فید در
پایه ی آنتن جمعآوری میشود این مشکلات را رفع میکند.
مسیر پیجیده است زیرا پرتو باید از میان هر 2 محور پایه ی altazimuth آنتن بگذرد، بنابراین چرخش آنتن،پرتو را مختل نمی کند.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2b/Picture_bwg.gif)
تاریخچه
ویرایشراهنمای موج پرتویی، که یک پرتو ماکروویو با استفاده از یک سری از ریفلکتورها منتشر می سازد،در اوایل سال 1964[۱] مطرح شد.
تا سال ۱۹۶۸،طرحهایی برای کنتل مسیر سیگنال در آنتنهای قابل نشانهگیری به واسطه ی این تکنیکها مطرح شد.[۲]
در سال ۱۹۷۰،روش راهنمای موج پرتویی برای آنتنهای ماهوارهای پیشنهاد شد.[۳]
در ابتدا، اعتقاد بر این بود که سیستم پیچیده در آن منجر به از دست دادن غیرقابل قبول سیگنال میشود،[۴]
اما تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد سیستم راهنمای موج میتواند با میزان تلفات بسیار کم ساخته شود. اولین آنتن راهنمای موج پرتویی مقیاص کامل،یک آنتن ۶۴ متری در Usuda_Deep_Space_Center واقع در ژاپن بود که در سال ۱۹۸۴، توسط آژانس اکتشاف هوا و فضای ژاپن ساخته شد.[۵]
پس از آنکه Jet_Propulsion_Laboratory این آنتن را تست کرد، دریافتند که این آنتن بهتر از آنتنهای معمولی و ۶۴ متری است،[۶]
این روش ساخت برای همهٔ آنتنهای NASA_Deep_Space_Network مورد ملاحظه قرار گرفت.
منابع
ویرایش- ↑ Degenford, J.E. and Sirkis, MD and Steier, WH (1964). "The reflecting beam waveguide". Microwave Theory and Techniques, IEEE Transactions on (IEEE) 12 (4): 445–453. doi:10.1109/TMTT.1964.1125845. ISSN 0018-9480.
- ↑ MILLIMETER-WAVE PROPAGATION AND SYSTEMS CONSIDERATIONS Aerospace report TR-0200(4230-46)-1, L.A. Hoffman, Electronics Research Lab, October 1968, page 69.
- ↑ Kitsuregawa, T. and Mizusawa, M. (1970). "Design of the beam-waveguide primary radiators of the Cassegrain antennas for satellite communications". "Antennas and Propagation Society International Symposium, 1970" 8. IEEE. pp. 400––406. doi:10.1109/APS.1970.1150868.
- ↑ Layland, J.W. and Rauch, L.L. (1995). "The Evolution of Technology in the Deep Space Network: A History of the Advanced Systems Program". National Aeronautics and Space Administration, Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology. p. 5.
- ↑ Hayashi, T. and Nishimura, T. and Takano, T. and Betsudan, S.I. and Koshizaka, S. (1994). "Japanese deep-space station with 64-m-diameter antenna fed through beam waveguides and its mission applications". Proceedings of the IEEE (IEEE) 82 (5): 646–657. doi:10.1109/5.284732. ISSN 0018-9219.
- ↑ Neff, D. Use of a 2.3-GHz Traveling-Wave Maser on the Usuda 64-Meter Antenna. TDA Progress Report 42 (Technical report) 89 (JPL): 34––40.