ایزوترم جذب لانگمویر

ایزوترم جذب لانگمویر (به انگلیسی: Langmuir adsorption isotherm) یا معادله لانگمویر یا ایزوترم لانگمویر یا معادله جذب لانگمویر یکی از ایزوترم‌های جذب است که توسط ایروین لانگمویر در سال ۱۹۱۶ توسعه یافته‌است[۱]. این معادله بر پایهٔ فرضیات مدل جذب لانگمویر بدست آمده که برای واکنش جذب (A مادهٔ جذب شونده و * مکان جذب) به صورت زیر بیان می‌شود[۲]:

نمودار وابستگی میزان جذب سطحی با فشار در تئوری لانگمویر

که در آن θ کسر پوششی سطح (نسبت سطح پوشیده‌شده به کل سطح در دسترس برای جذب)، p فشار یا غلظت گاز مورد نظر و K ثابت تعادل واکنش جذب ( که ثابت تعادل واکنش جذب و ثابت تعادل واکنش واجذب می‌باشد) است.

برای جذب سادهٔ همزمان دو نوع A و B، این معادله به صورت زیر درمی‌آید:

که در آن ثابت تعادل جذب X، ‏ کسر پوششی جزء X و فشار جزئی گونهٔ X است.

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

  1. I. Langmuir, THE ADSORPTION OF GASES ON PLANE SURFACES OF GLASS, MICA AND PLATINUM, Journal of the American Chemical Society, Vol. 40 (1918) p 1361-1403. doi:10.1021/ja02242a004
  2. International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC), Physical Chemistry Division: Commission on Colloid and Surface Chemistry, Manual of Symbols and Terminology for Physicochemical Quantities and Units - Appendix II. Definitions, Terminology and Symbols in Colloid and Surface Chemistry. Part II: Heterogeneous Catalysis, Pure and Applied Chemistry, Vol. 46 (1976), pp. 71—90. doi:10.1351/pac197646010071